ผมลืมตาขึ้นมามองฝาผนังและเพดานสีขาว
มันเป็นวัสดุคล้ายหนังบุนวมหนารอบด้าน นุ่มนวลแต่แน่นหนา ผมแน่ใจว่าถ้าผมอยากจะพังมันออกไปคงเป็นไปไม่ได้
เตียงตัวเรียบกลางห้องที่คล้ายกล่องดูไร้รสนิยมสิ้นดีกับผนังกระจกบานใหญ่ที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ด้านหลัง
และประตูเหล็กที่บุนวมเช่นกันที่เปิดเข้ามาเพื่อให้อาหารผมวันละสามมื้ออย่างตรงเวลา
ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ผมคิดว่าตัวเองเหมือนแมลงที่ถูกขังในกล่องแก้ว
แต่สถานะของผมตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับนักโทษเท่าไหร่ คนพวกนั้นบอกว่าผมไม่ใช่คนที่ผมคิดว่าเป็น
ผมมองคนในกระจกที่ไม่ใช่ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆแบบที่ผมเองเป็นอยู่
เส้นผมสีดอกเลาที่แซมข้างขมับ ผิวหน้าที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นของวัยที่บ่งบอกว่าชายตรงหน้าผมอายุมากกว่าผมราวสามสิบปีได้
และริ้วแผลขนาดใหญ่บนตาซ้ายที่น่าหวาดกลัวจนผมแทบไม่กล้ามองตรงๆในช่วงแรก
เหมือนว่าจะไม่ใช่ตัวเอง...
หากแต่ว่าใบหน้านั่นมีเค้าโครงไม่ต่างไปจากหน้าผมเลยสักนิด ทำให้ผมรู้ว่าเงาในกระจกนั่นคือตัวผมเอง
ผมอยู่ในสภาวะความทรงจำย้อนไปในสมัยหนุ่ม หญิงสาวที่ดูแลผมอยู่เธอบอกเช่นนั้น ตอนแรกผมไม่เชื่อและร่ำร้องจะกลับบ้าน แต่ชายหนุ่มร่างยักษ์นั่นทำท่าจะฆ่าผมเสียให้ได้เลยทำให้ผมต้องสงบปากสงบคำ
เขาพยายามคาดครั้นความจริงให้ได้ว่าผมเป็นใคร
ผมตอบไม่ได้
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชื่ออะไร แม้จะจำได้ทุกรายละเอียดของเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ผมจะตื่นขึ้นมาที่นี่
ผมกำลังศึกษาผีเสื้ออยู่ในห้องของตนเอง ในบ้านอันแสนอบอุ่นของผมที่คุณแม่กำลังอบขนมพายผีเสื้อของโปรดของผมให้อยู่ในครัว
ทุกอย่างสงบสุขเรียบง่าย ผมกำลังเคลิ้มกับอากาศยามบ่ายจนอยากหลับตาลงนอน
จนกระทั่งผมตื่นขึ้นมาในห้องบ้าๆสีขาวนี่ พร้อมกับความฝันอันแสนน่าหวาดกลัวที่ผมจำแทบไม่ได้ว่ามันคืออะไร
และได้รู้ว่าตัวเองแก่ขึ้นสามสิบปีในพริบตา
ผมจำได้ว่าผมสามารถย้อนอดีตได้ แต่ผมไม่ได้เดินทางข้ามอนาคตได้นี่นา...
.
.
.
แฮรี่คิด
