Szczęśliwy wypadek

IV cz. I

Pustka.

Zaskakująca, odrobinę bolesna i niestety prawdziwa.
Więc znów zderzyła się z okrutną rzeczywistością.

To właśnie przeszło przez jej białowłosą głowę, gdy weszła do sali szpitalnej i zastała tam jedynie puste łóżko i jego sterylność.

Wiedziała, że nawet nie ma sensu pytać o szczegóły tejże sytuacji. Nikt nie mógł jej ich zdradzić, nawet życzliwe pielęgniarki.
Musiała zadowolić się hasłem "został wypisany dziś rano".
A ten fakt i świadomość, iż przecież nie wymienili się żadnymi źródłami kontaktu, oznaczało, iż Takashi nie zniknął tylko ze szpitala, ale i z jej codzienności.

x  x  x  x

Odebrała pudrową sukienkę z pobliskiej pralni. Miała już wieki, w końcu kupowała ją na swoją studniówkę. Nie miała jednak pieniędzy czy ochoty kupować nową szmatę, którą rzuciłaby tylko w najgłębszy kąt szafy.
A ten strój... On od tamtego czasu był jej ulubionym. Czuła się w nim atrakcyjnie, jak nigdy, choć w czasie samego balu było całkowicie inaczej. Nie chciała jednak przywiązywać zbytniej wagi do przeszłości.

Niosła pudrowy materiał w dłoniach oraz smoking przewieszony przez ramię. Jej starte od nerwowego kroku obcasy wydawały głuchy stukot, gdy spotykały się z wygładzoną powierzchnią. Wkroczyła powolnie na stację, wypatrując odpowiedniego pociągu. To nim jej przyjaciele i najbardziej irytujący Azjata, mieli wrócić do domu.

Czekała na charakterystyczny klekot i pisk, by móc zaraz ujrzeć równie głośną grupę. Matt wyszedł jako pierwszy i uściskał ją serdecznie.
Również Pidge przywitała ją uśmiechem, Lance poklepał dziewczynę po ramieniu. Na końcu wyszedł Kogane, posyłając białowłosej łagodne spojrzenie.

- Brakowało mi cię, Ally. - Odezwał się cicho, gdy zbliżył się i w końcu przywitał ją tak, jak należy. Mocnym uściskiem, który w nareszcie coś znaczył.

Nie były to jego ostatnie przyjemne słowa. Przez całą podróż na przystanek brzmiał zadziwiająco przyjaźnie, nawet nie próbował denerwować Alteii. Jedynie czasem uważniej zerkał w jej stronę. Strach przed prowadzeniem doskonale rozumiał. Nie pytał więc nawet dlaczego wolała, by do domu poprowadził ich kto inny, niż ona i jej kochane auto.
Domyślał się też, co mogło jej chodzić po głowie, gdy spuszczała wzrok i o niczym mu nie mówiła.

Tak więc postanowił przerwać niewygodne milczenie i poruszyć ten temat, gdy w końcu zajęli miejsca w autobusie nocnym.

- Więc... Jak tam twój Japończyk? Matt mówił, że po tym wypadku zaczęło się wam układać. - mruknął ostrożnie, sunąc palcem po foliowej osłonie swojego stroju. Dostrzegł nawet zawstydzony uśmiech, który niestety szybko zmienił się w kwaśny grymas.

- Tak się nam układa, że aż zniknął bez słowa. Dosłownie, nawet nie mam jego numeru. - westchnęła ciężko i przesunęła opuszkami pomiędzy brwiami, masując pulsujące już miejsce. Była zmęczona, a zapach pojazdu i rażące uliczne światła jedynie pogarszały jej stan.

Kogane zauważył to i przysunął się, niemo oferując jej swe ramię. Nie pogardziła nim i po chwili oparła się o Azjatę, przymykając powieki. Miała wręcz wrażenie, że słyszy jak mruga. Dziwaczne.

- Wiesz, Pidge jest młoda i zbyt zdolna. Mogłaby ci go znaleźć w mniej niż piętnaście minut. Wystarczy powiedzieć. - Szepnął, spoglądając na rzęsy niedbale sklejone tuszem, które opadły ciężko na jej policzki. Po chwili znów odkryły błękitne oczy, które błysnęły w świetle ulicznej lampy.

- Nie wyszłabym wtedy na desperatkę? - Zapytała, patrząc na przyjaciela, który mimowolnie uśmiechnął się na te słowa. W końcu tyle razy odpuszczała, wycofywała się. Przez niego, przez nich. Tym razem było inaczej, zależało jej. Nie chciał jej od tego odsunąć, nie tym razem.