GÜNEŞ'İN DOĞUŞU

GD 6

Farkettimki bizimde şu deniz kadar umutlarımız hayallerimiz var. Sonsuz ve bi o kadarda derin. Herşeyin güzel olmasını dilerken herşeyi kötüye sürüklüyoruz. Birşeylere "hep" derken "hiç" diyoruz.
Hayattan hiçbirşey beklemeyerek yaktım sigaramı belki biraz olsun rahatlarım diye.
Nerden nasıl buldu bilmiyorum ama mehmet yanımda belirdi. Ah benim gönlü güzel kardeşim en doğru zamandı.
-Napıyosun sen burda güneş!
-oturdum öyle de sen beni nasıl buldun?
-Telefonun niye kapalı senin güneş?
-Bilmem
Anlaşılan bu sorgu uzun sürecekti. Neyse ama cidden şok oldum,mehmet yanımdaydı sanki hissetmişte gelmiş benim bal kardeşim.
-Güneş sen nerdesin kızım be seni arıyor herkes harıl harıl dur amcanlara haber veriyim yanımda olduğunu bilsinler.
Aradı amcamları konuştular felan. Bir sigarada o yaktı, açtık emre aydın, sahildeyiz, deniz bize bakıyor biz ona. Mehmetle hep hayal ederdik denize karşı sabaha karşı dertleşmeyi ama bu şekilde değil.
-Beni nasıl buldun? Dedim soğukkanlı bir şekilde. Sanırım anladı ses tonumdaki ciddiyeti direk anlattı.
-Sana sürpriz yapmak istedim okuluna geldim ama yoktun, amcanları aradım okulda olduğunu ve üst sınıflarda emre diye biri varmış ona sormamı istediler onada sordum ama eve geldiğini söyledi ama oda sonradan panikledi. En yakın sahile geldiğini tahmin etmek pek zor olmadı.
-Tamam.
Dedim gene aynı ses tonuyla mehmeti yanımda görmek beni mutlu etti ama hiç mutlu olucak havamda değildim. Deliler gibi eğlenmek istiyordu yorgun bedenim ama elimden sadece oturup sigara yakmak geliyordu. Ne ağlayabiliyorum ne konuşabiliyorum. Oturup öyle durmak istiyordum sadece o an. Çok abartılacak bir mesele değil ama deniz görünce kendimi tutamayıp kendimle konuşuyorum.
Denize aşık biri olarak büyüdüm. Her yaz istanbula gittiğime değilde deniz göreceğim için heyecanlanırdım. Hep otobüs biletlerimi gece alırımki sabahın ışığında o mükemmel eseri görebilmek için. Hiç birşey düşünmeden saatlerce denizlere bakabilirsiniz çünkü o mavinin sonsuzluğu size sadece maviyi düşündürür. Bilmiyorum sizdede öyle oluyor mu?
-Biz hiç mutlu olamayacakmıyız sırık?
-Oluruz be güzelim. Bugün değil dün değil ama bir gün oluruz inşallah.
-Sen naptın? Annenle konuştunmu hiç?
-Evet. Kadın ciddi ciddi bizi bir kenara attı be güneş. Ben değilde, ozan alışamadı hâla annemi istiyor. Ozanı öyle görünce dayanamıyorum. Onunla fırsat buldukça eğleniyoruz ama gece gidip gene ben annemi istiyorum diye ağlıyor. Napıcağımı bilmiyorum.
Ozan mehmetin küçük kardeşi. En büyük zaafı ve en değerlisi. Onu herkesten çok korurdu. Çünkü abisinin yaşadıklarını onunda yaşamasını istemiyordu.
-Hepimiz birşeylere alıştık. Oda alışmak zorunda.
-Öyle ama ne biliyim. Şu okulum bitsin belki senin yanına geliriz.
Dedi. Beni güldürmeye çalışıyordu belliydi. Boşa çabalamasın diye sahte bir gülüş attım. Ne oldu diye sormadı. İlk defa. Zaten şu durumda ondan bişey isteyemezdimki. Onun yaşadıklarıda burda anlattığımdan daha fazla.
-Hadi gel eve geçelim de bana bir kahve yap.
-Karnım aç benim ne kahvesi
-Güneş sen iyimisin?
-İyiyim kanka noldu?
-Kızım ilk defa ben açım dedin. Mehmet is şok.
Bu sefer harbi gülmüştüm çünkü mehmetin her seferinde mehmet is şok cümlesini çok oryantel bir şekilde söylerdi.
-Hadi ya valla açım evde yemek istemiyorum. Bana iskender ısmarlamak istermisin?
-Sıpa sen vejeteryan değilmiydin ya ?
-Demi ya arada unutuyorum.
-Gel hadi gel pizza ısmarlıyayım.
Pizzaaaamııııı😍 bayılırım. Tabiki o an herşeyi unutup çantamı alıp mehmetten önce ayaklandım. Allahtan yakında pizzacı bulduk çünkü daha fazla dayanamayacaktım.
-Mantarsız olsun sırık. Dedim mehmet pizza almaya giderken. Ben dışarda beklemeyi tercih ettim. Peki ya masanın üzerinde uykuya dalmama ne demeli? Pizzamı yiyip eve gitmek istiyordum bir an önce zaten normal okul çıkış saatim gelmişti. Bir büyük boy bitirerek mehmet beni arabaya zor atmıştı,çünkü iyice ağırlaştım. Arabada giderken müzik açıp bir sigara daha yaktım. Eve gidiyoruz işte gün bitti.
Biliyorum alışacaktım. Burda yaşamaya,erkansızlığa,annemsiz,babamsız. Belki şimdi iyi değildim ama elimden sadece sabretmek geliyor. En iyi bunu yaptığımı zannediyorum. Belkide tek çaremin sabretmek olduğuna alışmıştım.

Zamanı gelince olur. Vakti tamamlanınca geçer. Sabredersen değer. Ama evvelâ kısmet,evvelâ kader.