Sabting // Sabriel Texting

16

Sam kanat seslerinin gürültüsüne gergince gözlerini açtı, hafif bir heyecan uykusundan uyanmışçasına göğsünde dalgalanıyordu. Hileci'yi beynine kazıma amacıyla dikkatle izledi. En son gördüğünden daha zayıftı, sarı saçları uzamış ve uçları kıvırcıklaşarak şirin bir hâl almıştı. Dudaklarında hâlâ dikiş izlerinin hayaletleri yerini koruyordu. Gülümsemesi ise eski parlaklığını ve muzipliğini kaybedip buruk ve içine kapanık bir şekle bürünmüştü. Belki de sadece o an gözüne öyle gelmişti, Avcı emin olamadı.

Melek diğerinin bakışlarındaki şaşkınlığı eğlenerek izlemişti, onun karşısında olmanın verdiği neşeli bir sesle selam verdi. "Eh, beni özledin mi Sammitch?"

"Çok." Gabriel cevap olarak göz kırptı. Onun karşısında ne kadar rahat davrandığına kendisi bile şaşırmıştı aslında, kimliğinin ortaya çıkacağını başından beri biliyordu ve buna olabildiğince hazırlanmıştı ama yine de, beklemiyordu işte. "Ee, neler oldu ben yokken?"

Sam derin, sıkıntılı bir iç çekti. Yatağında bağdaş kurarken sessizce "Son sekiz yılda çok şey oldu. Nereden başlamamı istersin?" diye sordu.

"Jack'ten al işte, hikayesini merak ediyorum." Melek sandalyeyi ters çevirip otururken gözleri avcıda oyalandı, kolyesinin boynunda olmadığını fark etti.

"Duymak istediğin kısımlar Jack'le ilgili değilmiş gibi hissediyorum." Dedi, gözlerini kısarak cümlesindeki imanın altını çizmişti. Gabriel sırıtınca konunun sapmaması için devam etti.

"Her neyse, o sıralar Lucifer'ın bedeni bir başkanınkiydi ve asistanı Kelly'le ilişkisi vardı. Sonradan Kelly'nin hamile kaldığı öğrenilince zaman etrafın ne kadar karışmış olabileceğini tahmin ediyorsundur. Sonuçta bir nephilim... Çoğu için güçlü bir müttefik demekti." Hileci nefesinin altından kardeşlerinin ne kadar güç ve idare delisi olduğunu bildiğini mırıldandı.

"Doğduğunda genç bir adamdı ve annesi hayatta değildi." Sam doğum sırasında olanları anlatmaktan özellikle kaçınıyordu, yaşamak kadar anlatması da zor zamanlardı. "Babasını arıyordu. Onu bulduk ve yanımıza almaya karar verdik. Dean başlarda bu konuda çok huysuz davrandı."

"Şaşırmadım. Klasik Dean-o." Sam bu yoruma ne kadar göz devirmek istese de kendini hak verirken buldu.

"Eh, sonunda ikna oldu, hatta artık aileden biri olarak görüyor bile diyebilirim."

"Doğruyu söylemek gerekirse kardeşin için büyük bir gelişme." Gabriel sırıtıp kollarını sandalyenin başına yerleştirdikten sonra kafasını yasladı. "Ee, çocuk nerede peki?"

"Annem ona nasıl avlanması gerektiğini öğretmek için avcı bir arkadaşımızın evine götürdü. Ve bir aydır burada olmadıkları için beni gözetlerken görmemiş olman mümkün."

"Aklımı okuyorsun?"

"Gerek yok ki. O kadar da tahmin edilemez değilsin." Sam sırıttı. Onu kışkırtmak hâlâ eskisi kadar eğlenceliydi.

Melek bu seferlik ona uyarak omuz silkti. "Eh, pratiğimi kaybetmişim desene."

Sam dudaklarını aşağıya eğdi. "Öyle de denebilir."

İkisinin arasına sessizlik düştü, uzun süre sonra ilk defa bir araya geliyorlardı ve konuşacak çok şey vardı. Özellikle Sam, onun şimdiye kadar nerede ne yaptığını sormayı çok istiyordu, neden bunca zaman sonra buradaydı, neden onunla konuşmak istemişti, flörtleşirken ciddi miydi yoksa sadece dalga mı geçiyordu?

Gabriel ise o an hafiften gerilmişti, canı lolipop çekmişti ve avcıya o lanet kolyeyi neden çıkardığı hakkında hesap sormak istiyordu.

"Dudakların," Diye başlamaya karar verdi Sam, kendininkileri parmaklarıyla işaret ederken. "Nasıl oldu?"

"Uzun hikaye." Melek aniden ürperdiğini hissederken gözlerinden bir şey belli etmemek için yandaki pencereye çekti bakışlarını. Kanatları yine içine kapanırken o aşağılık yaratığın üzerinde bıraktığı etkiden nefret ederek omuzlarını oynattı.

Sam onun bir anda soğuduğunu fark ederken yumuşakça konuştu."Bana anlatabilirsin."

Gabriel ona dönerken şimdiki ana odaklanmak için oldukça çaba harcamıştı. Hiçbir şeyi umursamıyormuş gibi görünmek  düşünüldüğü gibi kolay olmuyordu. "Pff, bir şey olduğu yok, Geyik. Önemsiz bir durumdan kurtuldum sadece."

"Bir cehennem prensi, Gabriel. En güçlüsü, en zekisi her ne ise. Onunla savaştın, onu öldürdün ve döndüğünde dudaklarında dikişler vardı, şimdi ise konuyu kapatmaya çalışıp gözlerini kaçırıyorsun. Evet bir şey olduğu var ve konudan kaçındığına göre oldukça önemli." Avcı derince bir nefes alarak sarışına baktı, şimdi yüzünde bir yavru köpek ifadesi yer alıyordu. "En azından ne yaşadığını inkar etme."

Gabriel bir iki dakika sessizce düşündükten sonra ayağı kalktı, "Sanırım gitsem iyi olacak bilirsin ilgilenmem gereken-"

Sam olduğu yerden hızla kalkarak kolunu kavradı. "Gabe, lütfen. Sorunlarından kaçarak yaşayamazsın."

Melek ne kadar tam tersini söylemek için ağzını açmış olsa da inatlaşmanın hiçbir etkisi olmadığını anladı. Kolunu yavaşça indirken Sam de elini çekti. Çatılmış kaşları iyiye işaret olmasa gerekti. "Kaçamıyorum zaten. Denediğim her dakika, her lanet dakika anıları beni avlamıyor mu sanıyorsun?"

Sesi gittikçe yükselip tehditkârlaşırken yüzü sinirle ekşidi. "Sekiz yıl! Sekiz yıldır özümden çaldı, beni kullandı, bana yaptıkları-" Sam duraksamayla bir saniyeliğine gözlerini yumdu. Cehennemin yıkıcı ateşinin ruhunu nasıl sarıp acıyla parçalarına ayırdığını hâlâ hatırlıyordu. Eski görüntüler beynine dolarken hayatı yeniden içinden çekilip alınıyor, Lucifer'ın ellerine sunuluyor gibi hissediyordu. Açılan yeşil gözleri meleğin dikiş izlerinde sabitlenirken bakışlarında sadece anlayış ve acı taşıyordu şimdi.

"Onu atomlarına kadar bölüp her birini teker teker yaktım, attığı çığlıkları dinlemek o an mükemmel hissettirmişti ve biliyor musun?" O da ela gözlerini sonunda avcıya dikerken mırıldandı. "Külleri yere düşerken hepsinin geçeceğini sanmıştım."

Sam kalbine oturan ağırlıkla yutkunup bir şeyler demek için ağzını açtığında onu durduran şey, iki saniye önce tam karşısında dikilen meleğin yerini kanat seslerinin ve boşluğun almasıydı.

Bölüm sonu.

-
Nasıl da kırk beş yıl sonunda bölüm yazıp etrafa angst yağdırdım ama, çok eğlenceliydi ehe

Bu arasa kısa oldu farkındayım ama aksiyon peşinde değilim sadece iki üç bir şeyler konuşsunlar istedim

Gerçi unutmuşsunuzdur kitabı ama olsun