KALBİMİN SİYAHI

CEMRE

Ben cemre ordan oraya sürüklenen yersiz yurtsuz ve mutsuz.
Fakat herşeye rağmen dimdik ayakta ne düştüm ne de pes ettim.
Her defasında yeniden filizlendim, açtım çiceklerimi ilkbaharda.
Her anımı son anımmış gibi yaşadım.
Yendim işte seni hayat bir sıfır geride başladın benden, benim sabrım ve bitmek bilmeyen gücüme karşı koyamadın..
Cemre bu sefer ne havaya ne toprağa ne de suya düştü.
Cemre bütünleşti ve hayatın tam ortasına düştü..