The Love Game

Rozdział drugi

Poniedziałek. To właśnie dzisiaj miała rozpocząć się nasza gra. Zayn jest bardzo dobrym przeciwnikiem, dlatego jestem pewna, że nasza gra będzie wyglądała naprawdę realistycznie. Właśnie wychodziłam z samochodu, kiedy poczułam czyjeś silne ramiona na mojej wąskiej talii.

- Witaj. - szepnął do ucha, a po moim ciele przeszedł przyjemny dreszcz. Jednym ruchem odwróciłam się do niego przodem i zarzuciłam dłonie na jego szyję.

- Zaczynamy? - zapytałam. Chłopak pokiwał głową. Uśmiechnąłam się do niego cwanie i złączyłam nasze usta w pocałunku. Chłopak oparł ciężarem o maskę mojego samochodu, jedną dłonią opierał się, aby na niego nie spaść, a drugą wciąż obejmował moją talię. Odsunęłam się od niego, po czym spojrzałam mu w oczy. - Idziemy?

Bez słowa złączył nasze dłonie razem. Widziałam dziewczyny, które przyglądały nam się z zaciekawieniem, nawet niektórzy nauczyciele. 

- Nie boisz się, że będziesz miała problemy? - zapytał, kiedy usiadł na krześle, a mnie posadził na swoich kolanach.

Zaśmiałam się. 

- Nie? Dlaczego miałabym się bać?

- No wiesz, każdy zna twoją sytuację i co ci grozi po takich gierkach. - powiedział. Wywróciłam teatralnie oczami i spojrzałam mu w oczy.

- Kochanie, póki gram z tobą to wszystko wygląda zbyt realistycznie. Nie jesteś jak ci wszyscy idioci, którzy myśleli, że cokolwiek zdziałają, albo jak ci - którzy wyobrażali sobie wielką miłość.

Teraz to on się zaśmiał. - Wow, nie wiedziałem, że nie wierzysz w miłość.

- To mało powiedziane.

- Ale, właściwie, to dlaczego? - objął mnie dłonią w talii. - Przecież to nie jest taka zła sprawa. Masz się do kogo przytulać, albo całować. I to wcale nie jest gra. Nie jest fajnie?

- Nie. Miłość nie istnieje. Przestań.

- Zobaczysz, zakochasz się we mnie.

Wybuchłam śmiechem. - Malik, przecież to gra. Uwierz mi, to ja cię uwiodę, skarbie.

- Jakiś dowód?

Pokiwałam głową. Znowu złączyłam nasze usta razem, a dłonią sunęłam po jego nodze. Zayn jęknął w moje usta. - Cholera, nie w szkole. - zaśmiał się.

- Mówiłam.

- Nie mówiłem o tym, ale w cokolwiek chcesz wierzyć.

- Zakochasz się.

- Zobaczymy. Jaką masz teraz lekcje?

- Mam okienko. A ty?

- Teoretycznie mam hiszpański, ale myślę, że mogę zrobić sobie okienko.

- Więc co chcesz robić, Saltzman?

- Chodźmy stąd. 

Wstałam z jego kolan, a on po chwili złapał mnie za rękę i wyszliśmy z budynku szkolnego. Zayn podał mi jeden kask, a drugi założył na siebie. - Nie boisz się? - spytał. 

- Boję. - Zayn uśmiechnął się do mnie pocieszająco, po czym pomógł mi wsiąść. - Po prostu mocno się mnie trzymaj kochanie. - zrobiłam tak jak chciał, a po chwili Zayn odpalił motor i wyjechaliśmy z placówki.