Έλα κι ας μην με θες,
να μου πάρεις την λύπη από τα μάτια τα γλυκά
να με αγκαλιάσεις τρυφερά,
να μου ψυθιρίσεις δυο λόγια ίσως και λατρευτικά.
Μ' αυτά και γι' αυτά ζω ψυχή μου.
Μόνο γι' αυτά!
Έλα κι ας μην με θες,
μια τελευταία βόλτα στην ακρογαλιά
εκεί που μου 'λεγες πως θα μ' αγαπάς για πάντα.
Πάμε εκεί που τα όνειρα μας γίνονται πραγματικότητα
εκεί που για ένα καπρίτσιο γίνονται οι πολέμοι.
Γιατί, για την αγάπη αξίζει κανείς να πολέμα!
Μέχρι την τελευταία του πνοή...
Για σένα μάτια μου παλεύω,
για την αγάπη που μου υποσχέθηκες κάποια καλοκαίρια.
Τότε που τα μαλλιά σου μύριζαν την αλμύρα της νιότης σου,
τότε που τα δικά μου είχαν ακόμη το χρώμα της φωτιάς.
Μα εσύ δεν θα ξανάρθεις!
έχεις χαθεί στα φώτα της πόλης,
αυτά που με τυφλώνουν τα βράδια και φοβάμαι.
Μα εσύ δεν θα ξανάρθεις,
μικρέ μου άγγελε, θα σου κόψω τα φτερά
για να μην φύγεις μακριά.
Η θάλασσα, όμως, έρχεται να σε πάρει για αλλού
το θέλημά της δεν μπορώ να παραβώ.
Βαρύ το τίμημα να σε βλέπω να πνίγεσαι
και έτσι πνίγομαι λίγο λίγο και εγώ.
Δεν θα ξανάρθεις γλυκέ μου,
ποτέ ξανά!
