Αποτελούμαστε από γραμμές -καμπύλες και ευθείες- και χωριζόμαστε από γραμμές. Γραμμές ποικίλων μορφών και διαφόρων ειδών. Γραμμές που μας χωρίζουν, αυτές που στην αρχή είναι αχνές και τρεμαμένες και στο τέλος καταλήγουν παχιές και ανατριχιαστικά ακριβείς. Είναι οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές. Οι άνθρωποι τείνουν να τις έχουν απόλυτη ανάγκη, δεν μπορούν να κάνουν δίχως αυτές. Γραμμές στο χάρτη, στους δρόμους, στα κτήρια γραμμές σιδηροδρομικές, αεροπορικές, τηλεφώνου, γραμμές που ενώνουν και χωρίζουν ανθρώπους. Γραμμές που σχηματίζουν κουτάκια και αιχμαλωτίζουν μέσα τους στιγμές. Διαχωριστικές γραμμές που ξεσκίζουν σχέσεις και τις πετάνε στα σκουπίδια. Ασήμανες γραμμές, αχνές και φαινομενικά άκακες, που όμως σε ακολουθούν παντού και σε στοιχειώνουν και σε εμοδίζουν να μεγαλώσεις.
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτές οι γραμμές αποτελούν ανεπανόρθωτο κακό. Αν χωρίζεις τη ζωη σου σε κουτάκια και γραμμές στο τελός θα τρελαθείς.
Αποφάσισα, λοιπόν να τις καταργήσω...
Έπλεξα ένα σύμπλεγμα -πάλι με γραμμές, βλέπετε δεν μπορείς να ξεφορτωθείς εύκολα τα γλυκήτατα αυτά μικρά διαολάκια- μόνο που ήταν πιο περίπλοκο, έτσι ώστε να μην μπορώ να ξεχωρίσω που οδηγεί η καθεμιά τους. Κάπως έτσι κατάφερα το σχέδιο να μοιάζει σα κάποιο άγριο άνθος στα βάθυ της ζούγκλας. Από αυτά που μόνο οι αρχέγονες φυλές γνωρίζουν τις ιδιότητές του.
Κάποιος, κάποτε με ρώτησε αν μετάνιωσα ποτέ που ξέφυγα από το κανονικό.
Το χαμόγελό μου ήταν η μόνη απάντηση που πήρε.
Κανείς ποτέ δεν θα απαρνιόταν την απόλυτη ελευθερία.
Κανείς εκτός από αυτόν που φοβάται τον εαυτό του.
