Νόμος και Αταξία

13

Τόμας

Δεν ήθελα να απομακρυνθούμε, δεν ήθελα αποστάσεις μα αυτό ήταν που έπρεπε να γίνει. Κάθε φορά που την πλησίαζα ήταν σαν να άγγιζα τη φωτιά αλλά συνεχώς το αγνοούσα και τελικά κάηκα, φιλώντας την.

Δεν ήμουν μεθυσμένος εκείνη τη νύχτα, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να μην καταλαβαίνω τι κάνω. Το ήθελα αυτό το φιλί, το ποτό εξαφάνισε τις αναστολές μου και η κακοτροπιά και η αυταρχικότητα της με έφτασαν εκεί που δεν έπρεπε.

Αλλά έκανα το σωστό. Ναι, αυτό έκανα. Απόσταση.

Έριξα μια ματιά πάλι σε κάτι έγγραφα για συλλήψεις και έκλεισα το φάκελο, βάζοντας τον πάλι στη θέση του. Σωριάστηκα στην καρέκλα του γραφείου και ρούφηξα μια γουλιά από τον σχεδόν τελειωμένο καφέ μου. Το χτύπημα στην πόρτα με έκανε να ανασηκωθώ και να καθίσω καλύτερα.

"Τομ, είναι έξω" είπε ο Τζέφρυ χωρίς να ολοκληρώσει την πρόταση του και μου έκανε νόημα προς το χώρο της εισόδου. Περίεργος, σηκώθηκα από το γραφείο και βγήκα στο προθάλαμο μόνο για να δω κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να μου περνούσε από το μυαλό.

"Τομ, καλέ μου." πρόφερε με τη γλυκιά φωνή της και σχεδόν πήδηξε πάνω μου, αγκαλιάζοντας με. Προσπάθησα να την απομάκρυνω από πάνω μου, το τελευταίο που μου έλειπε ήταν αυτή.

"Σάρα, τι δουλειά έχεις εδώ;" αναρωτήθηκα ενώ την τράβηξα προς το χώρο του γραφείου μου.

"Ήρθα να σε δω." απάντησε απαλά και κάθισε στην καρέκλα μου, ενώνοντας τα πόδια της σε ένα όμορφο σταυροπόδι.

"Αυτό το κατάλαβα, το γιατί δεν μπορώ να καταλάβω." αποκρίθηκα ενοχλημένος και κάθισα στον καναπέ, περιμένοντας μια σοβαρή ερώτηση από μεριάς της.

"Δε με θέλεις εδώ, μωρό μου;" απόρησε και σηκώθηκε όρθια να φύγει, εμφανώς ενοχλημένη από τα λόγια μου. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, να την προσβάλλω, απλώς αυτή η έκπληξη δεν έπρεπε να γίνει τώρα.

Η Σάρα ήταν μια γυναίκα μερικά χρόνια μεγαλύτερη μου. Ήταν αστυνομικός και είχαμε γνωριστεί στο προηγούμενο αστυνομικό τμήμα που ήμουν. Από την πρώτη στιγμή αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια ιδιαίτερη σχέση, χωρίς αυτό να μας ενώνει με δεσμεύσεις. Ο καθένας είχε τη ζωή του και όταν δεν μπορούσαμε να την έχουμε, τότε "χρησιμοποιούσαμε" ο ένας τον άλλον. Ήταν όμορφη, όχι όσο η Βαλεντίνα, όμως ήταν. Ψηλή, αδύνατη, ξανθιά, με γαλάζια μάτια, μεγάλα μεν αλλά όχι εκφραστικά σαν της Βαλεντίνας.