Νόμος και Αταξία

24

Τόμας

Καθόμουν στην άκρη του χώρου, κρατώντας ένα ποτήρι με σαμπάνια στο χέρι, να παρακολουθώ την Βαλεντίνα. Σε διάρκεια μίας ώρας, την είχαν πλησιάσει περισσότεροι από πέντε άντρες και εκείνη μιλούσε μαζί τους, λες και δεν της την έπεφταν!

Είχα γίνει έξω φρενών, μου την είχε δώσει πάρα πολύ άσχημα όλο αυτό και πραγματικά ευχόμουν να μην είχα έρθει σε αυτήν τη γαμημένη εκδήλωση για τα γενέθλια του Δημάρχου.

Ήξερα πως θα ήταν εδώ και είχα σκεφτεί πως αυτό θα ήταν μια τέλεια ευκαιρία για να την πλησιάσω όμως τα όνειρά μου έγιναν τελικά εφιάλτης. Δεν μπορούσα να τη βλέπω να στέκεται μόνο μερικά μέτρα μακρυά μου, ντυμένη με αυτό το απίστευτα όμορφο μαύρο φόρεμα,να μην μπορώ να την αγγίξω, ούτε καν να της μιλήσω και αντ'αυτού να βλέπω τον κάθε μαλάκα να την πλησιάζει και να καυλαντίζει με την υπέροχη εμφάνιση της.

Κατέβασα με μιας τη σαμπάνια που είχε μείνει στο ποτήρι μου και το άφησα με δύναμη στο τραπεζάκι δίπλα μου, νιώθοντας έτοιμος για να την προσεγγίσω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκα προς το μέρος της με αποφασιστικό βήμα· μόνο μέσα μου ήξερα πόσο τρομοκρατημένος ήμουν.

"Βαλεντίνα." πρόφερα με ήπια και ήρεμη φωνή. Εκείνη γύρισε και μόλις με αντίκρυσε, ενόχληση διαγράφηκε στο πρόσωπό της, "Πως είσαι;" αναρωτήθηκα και στηρίξα το χέρι μου στο πίσω μέρος του σκαμπό της.

"Είσαι και κουφός εκτός από μαλάκας, μπάτσο;" απόρησε, νευριάζοντάς με μέχρι εκεί που δεν πάει. Εντάξει μπορεί να είχα κάνει βλακεία, αλλά αυτό δεν της έδινε το δικαίωμα να με προσβάλλει με αυτόν τον τρόπο.

"Δεν σου επιτρέπω."

"Ούτε εγώ σου επιτρέπω να με πλησιάζεις αλλά το κάνεις. Τι θα γίνει λοιπόν;" αποκρίθηκε με δυναμισμό.

Όταν είδε πως δεν είχα σκοπό να απαντήσω, άφησε εκείνο το χαρακτηριστικό γελάκι να ξεφύγει από το στόμα της, άρπαξε την αλυσίδα της μικρής τσάντας της και άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο.

Άφησα να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα, ώστε να μην δώσω δικαιώματα και έπειτα σχεδόν έτρεξα πίσω της για να την προλάβω. Δεν μπορούσε να φεύγει, έπρεπε να με ακούσει  και να με αφήσει να της εξηγήσω.

Βγαίνοντας έξω από το κέντρο δεξιώσεων, το οποίο φυσικά και της ανήκε, μου ήταν αδύνατο να την εντοπίσω. Κοίταξα εκεί που βρισκόταν το παρκινγκ και βρήκα τη μορφή της να κατευθύνεται στο βάθος, λογικά στο αυτοκίνητό της. Θα έφευγε.