Νόμος και Αταξία

26

Βαλεντίνα

Ο δρόμος για την ανατολική συνοικία της πόλης δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος όμως η κίνηση που υπήρχε σε αυτήν την περιοχή με εκνεύριζε απίστευτα.

Ξεφύσηξα νευριασμένη, ανακάθοντας στη θέση του συνοδηγού. Μου την έδινε που δεν μπορούσα να οδηγήσω εξαιτίας του ποδιού μου· το αυτοκίνητο μου υπήρχε μόνο για να έχει εμένα οδηγό.

"Τρέξ' το λίγο το γαμημένο." απαίτησα και έστρεψα το βλέμμα προς το παράθυρο. Κοίταξα στον καθρέφτη και είδα ένα μαύρο σπορ αυτοκίνητο να μας ακολουθεί. Το ήξερα πολύ καλά αυτό το αμάξι, θα μπορούσα να το αναγνωρίσω ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα, "Κόψε στην άκρη." ζήτησα αμέσως. Ο Αντρέ με κοίταξε μπερδεμένος αλλά εν τέλει έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου λίγα μέτρα μακρυά, στέλνοντας μήνυμα και στην υπόλοιπη φρουρά που μας συνόδευε να σταματήσει.

Άνοιξα την πόρτα του τζιπ και κατέβηκα το σκαλοπάτι την στιγμή που αυτός είχε παρκάρει ακριβώς πίσω μας. Τράβηξα τις πατερίτσες μου από τα πίσω καθίσματα, τις ταίριαξα κάτω από τα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς τον στόχο.

"Τι στο διάολο κάνεις εδώ, μπορείς να μου πεις;" αναφώνησα έξω φρενών. Υποτίθεται ότι είχα οργανώσει την συνάντηση με τους μαύρους στο δικό τους μέρος για να αποφύγω τον μπάτσο και αυτός με ακολουθούσε μέχρι και εκεί.

"Εγώ ή εσύ;" αναρωτήθηκε έχοντας το ίδιο εκνευρισμένο ύφος με το δικό μου, "Που πας να μπλεχτείς πάλι, γαμώτο;" συμπλήρωσε και έκανε να με πλησιάσει. Σήκωσα την πατερίτσα σε μια προσπάθεια να τον κρατήσω σε απόσταση.

"Να μη σε ενδιαφέρει· γύρνα στη δουλείτσα σου, Τόμι." του απάντησα με τον τόνο της φωνής μου να ξεχειλίζει ειρωνεία. Μου χαλούσε συνεχώς τα σχέδια, γαμώτο.

"Βλέπεις σε τι κατάσταση είσαι; Το κέρατό μου, Βαλεντίνα, αυτοί οι τύποι δεν αστειεύονται." τα λόγια του με έκαναν να βάλω τα γέλια. Τους ήξερα πολύ καλύτερα από αυτόν.

"Ούτε εγώ αστειεύομαι, μπάτσο." αποκρίθηκα. Εκείνος άρχισε να με πλησιάζει και οι άντρες που είχα μαζί μου έβγαλαν τα όπλα τους, σημαδεύοντάς τον. Με κοίταξε με παρακλητικό ύφος, και πραγματικά για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να τους αφήσω να τον σκοτώσουν.

Κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε και έκανα νόημα στα παιδιά να κατεβάσουν τα όπλα.

"Ρε μωρό μου, άσε τις βλακείες. Στο λέω με το καλό." είπε ενώ έφτασε κοντά μου.

"Και ποιο θα ήταν το κακό;" πέθαινα να τον δω να αγριεύει. Αυτή η μαλθακή συμπεριφορά του ήταν σπαστική και μου την έδινε απίστευτα, μου είχε λείψει να τον δω λίγο να αντιδράει θυμωμένα, "Μήπως θα μου περάσεις και χειροπέδες, κύριε διοικητά;" τον ειρωνεύτηκα για ακόμη μια φορά.