Hikayem daha çok yeni ama okumaya başlarsanız sevebileceğinizi düşünüyorum.
Bölüm şarkısı: Redd - Nefes Bile Almadan
........
Sınıfa dönmem gerekiyor. Gitmiş midir ki? Yavaş adımlarla yürüyorum sınıfa. Yerime geçerken Burçak'ın tiz çığlığıyla irkiliyorum. Yanımda nefes nefese bir şeyler anlatıyor. Ağzını takip etmeye çalışıyorum. Sadece " Eğmen " adına tepki veriyor sanki beynim. Konsantre olmaya çalışıyorum tekrar. Duyduklarım yıkıyor bu kez beni. Sesini yükseltip tekrar soruyor:
- Yardım edeceksin değil mi?
.......
- Nasıl yaptın bunu?
- Yaptım işte.
- O çocukla nasıl öpüşürsün Burçak?
- Bak ben bilmiyorum.O an yanlış gibi gelmedi.Eğmen bunu bilmeyecek, tamam mı? Söz ver bana, Tuana. Yapmamız gereken o küçük sürtüğün elinden fotoğrafı almak.
Ah! Harika bir de fotoğraf çıktı başımıza.
.......
Zor tutuyorum kendimi. " O sürtük sevgilisini aldatmadı ama " dememek için. Kanım donuyor, Burçak'ın bu hali karşısında. Ders boyunca bunu düşünmekten alamıyorum kendimi. İçimde kıpraşıyor sanki tüm şekilleri karakterimin. Aşık. Çaresiz. Arkadaş. Umutsuz. Arada kalmış. " Sen iyi bir kızsın. " diyor içimde yükselen bir ses. " Kimi kandırıyoruz? " diye bir ses daha ardından. Ah! Bir de -Emir' in gözlerini bacaklarından alamadığı- sarışın Geometri öğretmeninin sesi.
.......
Kendime gelmek zorundayım. Burcak bir cevap bekliyor ve o cevabı elinde sonunda alır, bunu da biliyorum. Sarışın gözlerini bana kaydırıyor. '' Soruyu düşünüyorsun herhalde? '' diyor. Tam sırası bence. Nefes veriyorum kocaman ve ayağa kalkıyorum. Telefonu cebime sıkıştırırırken bir elimle de kitabı masaya çarpıyorum. Hızla sınıftan çıkıyorum. Açık kapıdan Burçak' ın şaşkın bakışlarını görüyorum en son. Hava almalıyım belki biraz. Bahçede hep oturduğum banka oturuyorum yine. Diğerlerinin arasında tek siyah olan bu çünkü. Kulaklığımı çıkartıyorum ve playlistte çalan ilk sarkı herşeyi anlatıyor aslında. Redd-Nefes Bile Almadan... Boş bahçeye haykırıyorum.
Düşündükçe daha çok isterim seni... Nefes bile almadan... Seviyorum seni...
-Aleyna
