Over again//ft. One Direction

Flashback

"Zayn, kunnen we even praten?" vraagt mijn moeder uiterst kalm. Ik herken haar toon meteen als boos. Woedend. Ik kijk vlug naar mijn broer, die ook niet al te blij kijkt. Blijkbaar hebben ze al ruzie gehad, zonder dat ik erbij was. Meestal vlucht ik naar boven als er iemand ruzie maakt. Gelukkig komt dat zelden voor. Maar nu blijf ik zitten, op een stoel aan de bar. "Wat moeten we nog bespreken?" snauwt mijn broer. Mijn moeder krijgt een dofrode kleur op haar wangen. "Wat we nog moeten bespreken!? Je laat je familie links liggen! Dat moeten we bespreken!" roept mijn moeder. Zayn kijkt boos terug. "Wat wil je allemaal dat ik voor je doe? Weet je wat, ik doe vanavond de was. Tevreden!?" Mijn moeder wordt nog roder. "Wat ben je toch ondankbaar!" Ze begint harder te schreeuwen. "Je eigen zusje herkent je niet meer! Omdat je alleen maar met die stomme band bezig bent! Omdat je egoïstisch bent! Dus doe normaal of ga weg!" gilt ze. Zayn kijkt alsof ze hem in hem gezicht heeft geslagen. Mijn moeder stormt de kamer uit. Als de deur is dichtgeslagen kijkt hij me boos aan.

"Moest jij nou persé gaan klagen tegen mama!?" brult hij boos. "Dat heb ik niet gedaan!" gil ik terug. "O, nee zeker. Jij mist mij, dus daarom zorg je ervoor dat het hele gezin uit elkaar valt!" Ik begin zachtjes te huilen. "Dat is niet waar! Ik heb niets gezegd! We hebben het er niet eens over gehad!" "Ja, natuurlijk. Ga toch weg, Olive. Je gunt alleen jezelf het geluk!" roept hij. Mijn moeder komt weer binnen. "Je laat je zusje erbuiten!" roept ze hard. Zayn kijkt me walgend aan. "Wat zijn jullie voor een familie! Ik ben toevallig succesvol en dan verwachten jullie dat ik mijn hele carrière overhoop gooi! Alleen om jullie was te doen! Zoek het uit!" brult hij. "Zayn, alsjeblieft," fluister ik zacht. Hij kijkt me aan. "Wat nou, alsjeblieft? Wat wil je nou?" Ik snik. "Je bent inderdaad verandert!" gil ik. "Ben je vergeten dat wij je familie zijn!? Prima, dat met die band! Betekent dat dat wij opeens niets waard zijn!?" vervolg ik, net zo boos als hij. "Misschien wel!" roept mijn broer. "Misschien ben je wel niks waard! Wie zegt dat jij iets bereikt hebt? Nou, ik heb wel iets bereikt en dat ga ik vervolgen! Ga lekker door met je nutteloze leventje!" Tranen rollen over mijn wangen. Ik weet niets om te zeggen. "Goed dan, Zayn," fluister ik schor. "Dan ben ik je zusje niet meer." Hij lijkt weer bij kennis te komen. "Olive, zo bedoelde-" hakkelt hij, maar mijn moeder grijpt in. "Hou op, Zayn!" zegt ze boos. Hij staat op en loopt de deur uit. Naar buiten.

Daarna heb ik hem in geen twee jaar lang gezien.