Over again//ft. One Direction

°Hoofdstuk 3°

Sta ik hier echt voor de kamers van One Direction? Sta ik voor de deur waarachter mijn broer zit? Ik wil me omdraaien. Ik ga wel terug naar de zaal, alles beter dan een confrontatie met Zayn. Ondertussen vervloek ik mezelf. Dom. Dom. Dom. Ik begin weg te lopen als ik een deur hoor piepen. Ik draai me langzaam weer om. Ik sta oog in oog met Niall Horan.

Hoe red ik me hier nou weer uit? Ik haal diep adem. "Uhm, hallo," stamel ik. "Ik, eh, ben de weg kwijt." Niall lacht. "Kan gebeuren. Was je bij het concert?" Ik knik vlug. "Ja, maar ik heb de verkeerde deur genomen." Hij grijnst. Hij gelooft me vast niet. "Dus, ehm, weet je hoe ik weer terug moet?" vraag ik ongemakkelijk. Niall knikt. "Natuurlijk. Je moet deze gang uit en dan rechts. Daarna vind je het wel!" zegt hij opgewekt. "En wat vond je van het concert?" Ik moet zo snel mogelijk weg, schiet er door mijn hoofd. "Heel leuk! Maar mijn vriendin wacht op me, dus ik moet gaan," antwoord ik. Niet heel subtiel. Niall kijkt me nieuwsgierig aan. Ik loop de gang gauw uit.

Als ik halverwege ben verstijf ik. "Wat was er Ni?" roept een bekende stem. Zayn. "Een verdwaalde fan," lacht Niall. Zayn en Niall staan in de deuropening. "Oh. Weet je hoe je terug moet?" vraagt Zayn aan mij. Ik zit met een dilemma. Als ik me nu omdraai kijk ik mijn broer recht in de ogen. Ik kan ook niet zo blijven staan. Shit. Langzaam draai ik me nogmaals om.

"Ja, dat weet ik nu. Sorry voor de tijd," lach ik. Niall lacht weer, maar Zayn zegt niets. "Dan, eh, dan ga ik maar. Dag!" zeg ik vlug. "Ken ik jou?" vraagt Zayn opeens. Kent hij me? Ik heb hem twee jaar niet gezien en dan vraagt hij dat? "Nee, het spijt me. Ik ken je niet. Dag Zayn!" snauw ik. Mijn lang ingehouden woede spuit eruit. Ik zie Zayn op zijn lip bijten. Niall heeft zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Volgens mij kennen we elkaar wel," zegt Zayn. "Niet meer," snauw ik terug. "En ik heb haast. Ik wil hier niet zijn, ik ben verdwaald! Dus dag!" "Olive!" roept Zayn opeens. Ik kijk hem aan, maar zeg niets. "Het spijt me," fluistert hij. "Ja, natuurlijk, daar hebben we veel aan!" schreeuw ik in zijn gezicht. Hij kijkt me niet meer aan. "Dat weet ik. Ik... Ik had nooit-" begint hij, maar ik onderbreek hem. "Je had nooit wat!? Ik ben nutteloos, weet je nog!? Ga jij alsjeblieft door met super beroemd zijn, dan ga ik wel door met nutteloos zijn! Dat wou je toch zo graag!?" gil ik. Ik geloof dat de andere leden van One Direction nu ook toekijken. Het boeit me niet. Het enige wat ik op dit moment wil is mijn woede naar Zayn laten blijken. "Dat had ik niet moeten zeggen!" zegt Zayn wanhopig. "Je hebt het gezegd," antwoord ik. "Ja," fluistert hij. Ik zie een traan over zijn wang rollen. Net goed. 

"Maar het is niet waar!" vervolgt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Zeg je dat omdat je niet wil dat ik je haat of omdat het waar is?" "Omdat het waar is." "Natuurlijk. Nou, ik moet gaan," zeg ik. Dan loop ik weg. Halverwege de gang houdt Zayn me tegen. "Wacht, Olive. Ik weet dat je moet gaan, maar," zegt hij terwijl hij een briefje in mijn hand duwt. "Beloof me dat je me een berichtje stuurt," zegt hij. Ik open het briefje en zie dat er een nummer opgeschreven staat. "Waarom zou ik dat doen?" vraag ik dan. Hij kijkt me aan. "Omdat ik je broer ben," fluistert hij, zonder dat de anderen me kunnen horen. Nu kan ik ook mijn tranen niet inhouden. "Nog steeds," voegt Zayn eraan toe. Ik kijk in zijn ogen. Dan knik ik langzaam. "Ik zeg niet dat ik je opeens aardig vind, maar ik stuur je wel een berichtje," zeg ik. Zayn kijkt me dankbaar aan. "Dankjewel." 

Ik loop terug naar de zaal. Ik hoor Niall nog vragen: "Zayn, was dat je ex?" 

De zaal is leeg. "OLIVE!" hoor ik Emily gillen. "Ja!" gil ik terug. Emily komt de zaal in rennen. "Waar. Was. Jij!?" vraagt ze geschrokken. Ik haal mijn schouders op. "Sorry, ik was verdwaald. Maar iemand wees me de weg," zeg ik. Emily zucht opgelucht. "Serieus? En dan maak ik me zoveel zorgen?" zegt ze bozig. Ik lach. Ik weet niet waarom ik haar niets vertel, misschien omdat ze totaal zou flippen. Ik vertel het haar wel een keer, maar dit is niet het goede moment. 

"Kom, we gaan naar huis," zegt Emily. Ik knik. "Ja, laten we dat doen."