My First Job (AU) (#ยักษ์กินอ๊อด) [yaoi]

7. เกาะนกแอ่น

"คุณอ๊อดครับ"

แสงสว่างจากภายนอกสาดส่องเข้ามาในห้อง กระทบร่างที่ดูจะไม่หือไม่อือจากการถูกปลุกเสียเท่าไร เขาขดตัวเข้าใต้ผ้าห่มพร้อมกับครางอืออย่างไม่พอใจ

"คุณอ๊อด ตื่นได้แล้ว"

อ๊อดปรือตาขึ้น ภาพตรงหน้ายังคงพร่ามัว แต่เขายังมองเห็นนัยน์ตาสีเหลืองคู่หนึ่งที่จ้องมองเขาอยู่

"อือ คุณทารคา..." เขาพึมพำก่อนจะหลับตาลงอีกรอบ

"คุณอ๊อด ตื่นเถอะครับ เดี๋ยวตกเครื่องบิน" คราวนี้เรียกด้วยเสียงคงจะไม่พอ มือข้างหนึ่งเขย่าตัวเขาไปด้วย อ๊อดงัวเงียลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอได้ยินคำว่าเครื่องบิน เขาลุกพรวดขึ้น

"อ๊ะ คุณทมิฬ" ชายตรงหน้าไม่ใช่ทารคา แต่เป็นทมิฬในชุดสูทสีดำเนี้ยบกริบตามเคย อ๊อดหันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาเจ็ดโมงนิดๆ "ขอโทษนะครับ คุณมารอแล้วใช่ไหม นี่ต้องออกกี่โมงครับ" เขาละล่ำละลัก

"ไม่เกินแปดโมงครับ"

"ขอโทษครับ ผมจะรีบ" อ๊อดทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ทมิฬกลับพุ่งเข้ามาประคองตัวเขาประหนึ่งคนเจ็บหนัก

"ลุกไหวไหม"

"เห?" อ๊อดเงยหน้ามองคนตรงหน้า กระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะลุกไม่ไหว แต่ก็เพียงไม่กี่วินาทีนั่นหลังจากที่อ๊อดสบตานิ่งๆกับบอดี้การ์ดตรงหน้า เขาก็หน้าแดงแปร๊ดถึงใบหูเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าทมิฬหมายถึงอะไร

"ไหวสิครับคุณทมิฬ! เมื่อคืน มะ...ไม่ได้มีอะไร.." อ๊อดเด้งตัวลงจากเตียง เสื้อผ้าของเขายังอยู่ครบในชุดเมื่อวาน

"งั้น... ผมจะเอารถไปรอที่ล๊อบบี้นะครับ" ทมิฬเอ่ยเบาๆก่อนจะผละจากไป อ๊อดปิดหน้าตัวเองด้วยความอาย ดูเหมือนว่าเขาจะเผลอหลับไปที่ห้องรับแขกเมื่อคืนพร้อมกับทารคา... ที่นอนอยู่บนตักเขา อีกฝ่ายน่าจะอุ้มเขากลับมานอนในห้องแล้วออกไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ อ๊อดรีบไปอาบน้ำแต่งตัวและจัดกระเป๋าที่จัดค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืนอย่างลวกๆ พยายามลืมเรื่องน่าอายที่เขาถูกอุ้มไปนอนเหมือนเด็กๆไม่มีผิด ชายหนุ่มลงมาเจอทมิฬที่ยืนรออยู่ข้างรถในเวลาสิบนาทีก่อนแปดโมงพอดิบพอดี วันนี้ยังคงเป็นมาเซอราติ แต่เป็นแบบห้าประตู