-2 YIL ÖNCE-
Eve gidişim her zamanki gibi olaysız olmuştu. Kuzey beni eve bıraktıktan sonra yoluna devam etmiş banaysa sadece arkadaşlarıyla buluşacağını söylemişti.Her zamanki rutin şeyler...Evin kapısını açmamla tam yanımda parçalanan vazonun sesini duymam bir olmuştu.Babam her zamanki gibi anneme sinirlenmiş ona bağırıyordu büyük ihtimalle.Benim gözlerim annemle babam arasında gidip gelirken oluşan sessizliği bozan annem olmuştu. ''Kuzey'i ara ve seni almasını söyle.'' Yumuşakses tonuna rağmen emir verdiği açıktı.Babamın çoğunlukla ona vurduğunu bilirdim ama bir kez olsun benim önümde ona vurmamıştı.Annemi dinlemeyip evde kalabilirdim böylece bu anlamsız kavga son bulabilirdi ama ben gitmeyi seçtim.Her zamanki gibi korkup kaçan taraf ben oldum.Babamın anneme vurduğuna şahit olmamak için evden koşarak çıktım.Telefonu cebimden çıkartmam,Kuzey'i aramam,gelmesi...Bunlar hangi ara oldu hatırlamıyorum ama sonradan anlamıştım.O gün hayatımın hatasıydı ve geri dönüşü olmayacaktı.
Kuzeyle birlikte film izleyip biraz sohbet etmiştik.Beni bırakmak için Kuzeyle evden çıkarken içimden bir ses eve dönmememi söylüyordu.Gökyüzü bile farklıydı sanki.Hava daha bunaltıcıydı.Mılad durumumu farketmişti.Sıkıca sarıldı bana ''Ne oldu sana biranda böyle ?'' diye sorarken gözlerim dolmuştu.Nedenini çözememiştim halbuki.Sadece canım yanıyordu.Milad'ın kollarına iyice gömüldüm.
Evin önünde bekleyen ambulanslar,siren sesleri ve babamın yüksek sesli hıçkırıkları...Onu ilk defa ağlarken görmenin şokunu yaşarken gözleri bana takılı kaldı.Koşarak yanına gidip sıkıca sarıldım.Neler olduğunu sormak istiyordum ama biliyordum ki konuşmaya çalışırsam ağlayacaktım.Babam gözyaşlarını sildiğinde yerini yenileri alıyordu.Kuzey uzaktan bizi izlerken bende sonunda ona döndüm. Bana ''Bir dakika'' işareti yaptıktan sonra ambulanstakilerin yanına döndü.Bir şeyler konuştuklarında Kuzey'in yüz ifadesini farkettim.Suratı bembeyaz kesilmişti.Gözlerimiz buluştuğunda bu mesafede bile yutkunduğunu görebilmiştim.Endişeliydi baya.Ona korkarak baktım.Bu kadar kötü ne olmuş olabilirdi ki ?
Sonunda ''Noldu?'' diye sorabilmiştim ama sesimi ben bile zor duymuştum. Babamın yanımdan fısıldadığını duydum. ''Annen kendini asmış.''
Bazen yaşadıklarımız çok zor gelir. Dünya tamamiyle karanlığa gömülür sizin için hani? Acı çekersiniz, içiniz parçalanır. Canınızdan can almışlarcasına.Haykırmak isterseniz. Bağırmak, çığlık atmak. Ama konuşamazsınız bile. Gözyaşlarınız tıkar boğazınızı, ağlayamazsınız.Sığınacak birini ararsınız. Annenize, babanıza koşarsınız. Benim sığınacak bir babam hiç olmamıştı zaten. Babamdan kaçar anneme sığınırdım ben. Şimdi annemde yoktu yanımda. Sığınabileceğim kimse yoktu. Bende kaçtım. Denize kaçtım. Gökyüzüne kaçtım. Mavinin sonsuzluğuna sığındım...
