KİŞİLİKSİZ

KİŞİLİKSİZ BÖLÜM 1

  Dışarıya sessizce bakıyordum ve yağmurun hangi yönünün sevip sevemeyeceğimi düşünüyordum sadece . Acaba yağmur yüzünden bütün planlarım altüst olduğu için ondann nefret mi etsem ? Yoksa o etrafa yaydığı mis ve berrak olan kokusunu içime çekip mutlu mu olsam ? Belki şu anda bunu okudunuz ve sadece  sıradan bir şey anlattığımı sandınız oysaki hayatımı anlattım. Küçücük şeylere kafa yoruyorum beynim çift kişilikli gibi sanki ama bu benim seçimim değildi !

Adım Maria bugün okulda ilk günüm üniversiteye gidicektim . Penceremin başından ayrıldım ve derin bir nefes aldım genellikle pek sevilen bir tip değilimdir ve  okula gidiceğim için tedirgindim . Üzerimde siyah kadife , onu tamamlayan zımbalı şık bir topuklu ayakkabım vardı zarif ve sevimli gözüküyordum ama hiç bir zaman güzel olamadım .Aşağıya inmek için hazırdım merdivenlerden ağır ağır iniyordum annem ve babam beni bekliyorlardı . Beni görür görmez annem boynuma sarıldı nefes alamıyordum sanki zar zor ''anne bırakırmısın beni '' dedim tiz bir sesle sesim çok kısık çıkmıştı . ''Ben artık senin küçük bebeğin değilim bunu kabul et artık'' dedim . Onun beni korumacı tavırları bozuyordu annem yutkunarak kendi kendine bişiyler mırıldandı yüzündeki o utanç kızarıklarını görebiliyordum. Babam bana bir şey demezdi, benden korkar gibi bi tavrı vardı sürekli ama unutmuşum benden korkmayan birisi var mıdır acaba ? Neyse evden çıkabilmiştik sonunda arabaya bindik beni East Keele Üniversitesine ailem bırakıcaktı .

                                                                   ***

  6 saat sonra üniversiteye  varabilmiştik sonunda yol boyunca tek bir kelime dahi etmemiştim , kulaklığım bana yetiyordu çünkü aradan indik ve o her zaman olduğu gibi sevimli küçük aile elveda faslımızı yaptık (!) Ailemden ayrılmıştım gidiceğim ilk yer danışman ofisiydi oraya vardığımda kadın bana odamın 357 numara olduğunu söyledi kaba ve ağzı dinozor pisliği gibi kokuyordu  tanrım okulda böyle insanları nasıl görevlendirebiliyorlar ki ? Teşekkür ettim gülümseyerek ve danışman ofisinden çıktım herkesin gözleri sanki benim üstümdeymiş gibi hissediyordum sonra aniden birisi koluma çarptı ve ''dikkat etsene ezik '' dedi sert ve kabaydı yanındakiler gülüşmeye başladı . Kendimi tuttum bu sene sorunsuz olmalıydı çünkü. 357 nolu odaya varınca anahtarımla kilidi açtım içeriye girip eşyalarımı bıraktım  güzel ve genişti . Oda arkadaşım gelmemişti bende kendi yatağımı seçtim ve eşyalarımı ayarladım geriye yatıp yeni bir güne başlamak kalmıştı ...