Το πιο γλυκό μου λάθος

Κεφαλαιο 1ο

-Ρε περιμενε
Ήταν το μόνο που είπα πριν πέσω κάτω και χτυπήσω το γόνατο μου. Σηκωνομαι με αργές κινήσεις και κοιτάω γύρω μου. Πουθενά. Ο ηλιθιος με άφησε και έφυγε. Με προσεχτικες κινήσεις προσπαθώ να βρω τον δρόμο από τον οποίο ήρθαμε. Συνέχισα να περπατάω χωρίς ο δρόμος να μου φαίνεται γνωστός μέχρι που άκουσα κάτι φωνές γυναικείες. Κατευθυνα το σώμα μου προς τα εκεί. Μια αντρική φιγούρα εμφανίστηκε μπροστά μου εμποδιζοντας με να συνεχίσω.
?: Τι κάνεις εσύ σε ένα τέτοιο μέρος μόνη?
Δ:Εγώ δεν είμαι μόνη... Για την ακρίβεια δεν ήμουν.. Να χτύπησα το πόδι μου και ήθελα να γυρίσω σπίτι αλλά χάθηκα..
Τα μπέρδεψα όλα για ακόμη μια φορά. Μπράβο. Πως τα καταφέρνω θα θελα να ξερα... Αυτός με παρατηρεί από πάνω μέχρι κάτω και εστιάζει το βλέμμα του στο χτυπημενο μου πόδι και χωρίς να πει κουβέντα με αρπαζει από το χέρι, με σηκώνει στην αγκαλιά του και κατευθύνεται σε κάτι βράχους και με βάζει να κάτσω. Βγάζει την μπλούζα του και... Ωπα! Τι? Έβγαλε την μπλούζα του? Με γουρλωμενα μάτια έχω καρφωσει το βλέμμα μου στο τέλειο γυμνασμενο σώμα του... Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και αποφεύγω να ξανά κοιτάξω το σώμα του. Έχει σκίσει ήδη ενα μικρό κομμάτι από την μπλούζα του και τυλιγει το γόνατο μου... Μόλις τελειώσει με σηκώνει από τους βράχους...
?: Έτοιμη. Τώρα πήγαινε. Δεν πρέπει να είσαι μόνη σε ένα τέτοιο μέρος.
Τον κοίταξα στα μάτια. Έχουν ένα βαθύ μπλε χρώμα. Νιώθω κάτι μέσα μου αλλά αμέσως το αγνοώ και γυρνάω την πλάτη μου και φεύγω..
Πλέον προχωράω σε γνωστό δρόμο για μένα και απλά επιταχύνω το βήμα μου για να φτάσω πιο γρήγορα στο σπίτι.. Μόλις φτάνω μπαίνω μέσα και πετάω με νεύρα τα κλειδιά στο πάτωμα
Α:Είσαι ηλιθιο παιδάκι μου?
Ο:Ορίστε?
Α:Μα καλά ρε Ορέστη με αφήνεις μόνη σε ένα τέτοιο μέρος και φεύγεις? Τέτοια ώρα κιόλας?Αν παθαινα κάτι δηλαδή?
Ο:Δεν σε φοβάμαι εσένα!
Αδερφός να σου τύχει. Του πετάω ενα μαξιλάρι στο κεφάλι και ανεβαίνω τα σκαλιά για να παω στο δωμάτιό μου... Περιποιηθηκα την πληγή όπως έπρεπε και ύστερα ξαπλωσα στο κρεβάτι. Άρχισα να σκέφτομαι τι έγινε πριν... Τι ήταν αυτες οι φωνές που άκουσα? Γιατί αυτός δεν με άφησε να προχωρήσω? Γιατί να με βοηθήσει? Τα μάτια του... Κατι ειχαν τα μάτια του που σε μαγνητιζουν... Και ειδικά το σώμα του... Θεέ μου ήταν τόσο όμορφος... Δανάη συγκεντρωσου κορίτσι μου λίγο τι λες βραδιατικα? Και γιατί τον σκέφτεσαι τέλος πάντων? Λες και θα τον ξανά δεις... Και με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος..