Το πιο γλυκό μου λάθος

Κεφάλαιο 2

Ακούω την πόρτα να χτυπάει και απλά την αγνοώ. Χτυπάει δεύτερη φορά πάλι δεν δίνω απάντηση.... Ακούω κάτι βήματα να με πλησιάζουν και ύστερα δυο χείλη να μου φιλουν το μάγουλο... Τα βήματα απομακρυνονται και ξαφνικά φως μπαίνει σε όλο το δωμάτιο. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και βλέπω την μητέρα μου να βγαίνει από το δωμάτιο. Γυρνάω το κεφάλι μου προς το ρολόι και βλέπω πως έχω ήδη αργήσει για το σχολείο. Σηκωνομαι με γρήγορες κινήσεις από το κρεβάτι και τρέχω προς την ντουλάπα. Παίρνω ενα τζιν μαζί με μια άσπρη μπλούζα και μια μαύρη ζακέτα. Κατεβαίνω γρήγορα τα σκαλακια αρπαζω την τσάντα, το κινητό και τα κλειδιά και αποχωρω από το σπίτι. Περπατάω γρήγορα προς το σχολείο για να προλάβω. Μόλις μπαίνω στο προαύλιο βλέπω πως ήταν άδειο. Τρέχω προς την αίθουσα μου με την ελπίδα να με αφήσει να μπω. Μέσα στην βιασύνη μου πέφτω πάνω σε κάποιον με αποτέλεσμα να βρίσκομαι στο πάτωμα με ένα σώμα ακριβώς από κάτω μου. Πόσο πιο ρεζίλι? Τώρα σίγουρα δεν θα μπω στο μάθημα. Σηκωνομαι διστακτικά από πάνω του.
?:Είσαι ηλιθιο παιδάκι μου? Δεν βλέπεις?
Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικριζω το μόνο πρόσωπο που δεν περίμενα να δω με την καμία.
Δ:Αν σε είχα δει δεν θα έπεφτα πάνω σου ξες.
?:Μικρή άσε τις ειρωνειες.
Δ:Μικρό είναι...
?:Μην το πεις! Την εβαψες!
Α:Βρε αντε παράτα μας.
Τι ζώων Θεέ μου. Τον προσπερναω και παω να χτυπήσω την πόρτα της τάξης μου αλλά το χέρι του με διακόπτει.
?:Και μια ευχαριστώ δεν βλάπτει για χθες.
Δ:Σιγά την πράξη.
Παίρνω με δύναμη το χέρι μου από την λαβή του και χτυπάω την πόρτα. Αλλά για κακή μου τύχη ο καθηγητής μου απαγορεύει να μπω στην αίθουσα. Γαμωτο. Κλείνω την πόρτα και γυρνάω για να φύγω αλλά βλέπω τον ηλιθιο να γελάει.
Δ:Είσαι πολύ μαλακας!
Με πλησιάζει με νεύρα και με κολλάει στον τοίχο. Καρφωνει τα μάτια του στα δικά μου.
?:Μικρή πιο ήρεμα δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!
Δ:Ναι γιατί με ένοιαζε πολύ.
Κάνω μια κίνηση να τον σπρωξω αλλά δεν κάνει βήμα. Με κοιτάει και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του και αυτομάτως εκνευριζομαι. Κάνω άλλη μία κίνηση να φύγω αλλά πάλι τίποτα. Με τα νεύρα μου παίζει?
Δ:Άσε με να φύγω επιτέλους άνθρωπε μου.
?:Μα δεν σε κρατάω
Δεν εξηγείται αλλιώς να μου σπάσει τα νεύρα θέλει. Από την ταξη βγαίνει η Αρτεμης και επιτέλους ο βλακας απομακρυνεται από κοντά μου και φεύγει. Πλησιάζω την κολλητή μου και την βλέπω να με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα. Ωχ όχι. Παρεξήγησε και αντε να της αλλάξεις γνώμη.
Α:Τι έκανες με τον Αχιλλέα?
Δ:Τον ποιον? Ααα ναιι! Τίποτα είναι βλακας και με εκνευρίζει και δεν με άφηνε να φύγω.
Α:Αχαα.. Καλά να τον προσέχεις γιατί δεν έχει και την καλύτερη φήμη.
Δ:Και εμένα τι με νοιάζει ακριβώς για αυτόν?
Α:Τον θες κοπέλα μου ή όχι?
Δ:Φυσικά και όχι!
Α:Καλά πάμε να κάτσουμε έξω θα σου κάνω παρέα.
Γνεφω και την ακολουθώ στο προαύλιο. Καθόμαστε στην κερκίδες και συζητάμε για άσχετα θέματα. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε δύο άτομα. Και ναι ήταν ο Αχιλλέας που φασωνοταν στο προαύλιο με μία άσχετη.. Ρολαρω τα μάτια μου και χωρίς να δώσω
περαιτέρω σημασία γυρίζω το βλέμμα μου πάλι στην Αρτεμης.
Α:Καταλαβες?
Δ:Ναι φυσικά!
Α:Αα ναι τι είπα?
Δ:Έχει ωραίο καιρό?
Α:Δανάη? Τι λες?
Δ:Γιατί ξέρω εγώ νομίζεις?
Απάντηση δεν πήρα. Και η υπόλοιπη ώρα πέρασε χωρίς να μιλάει καμία. Οι υπόλοιπες ώρες των μαθημάτων περασαν πολύ γρήγορα και ευτυχώς δεν ξανά είδα εκείνον τον κοπανο. Μόλις χτυπάει το κουδούνι για το σχολασμα μαζεύω γρήγορα τα πράγματα μου, περνάω την τσάντα μου στους ώμους μου και προχωράω προς το προαύλιο μαζί με την Αρτεμης. Την αποχαιρεταω στην έξω πόρτα και τότε είναι που ακούω για ακόμη μια φορά αυτήν την ενοχλητική φωνή.
Αχ:Ναι θέλουμε να περάσουμε ξες.
Μου λέει και με σπρώχνει στον ώμο. Πάνω που παω να αντιδρασω με πιάνει η Αρτεμης από το χέρι και με απομακρύνει από αυτον.
Α:Δεν σε παίρνει να τα βάλεις μαζί του Δανάη.
Ενοχλημενη από την απάντηση της γυρνάω χωρίς να πω κουβέντα και προχωράω για το σπίτι.