မငိုေတာ့ဘူး ငယ္။
မင္းနဲ႔ နီးခြင့္မရွိတဲ့ ဘဝတစ္ခုအတြက္
အရင္လို ကိုယ္မငိုျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ေဝးမသြားေတာ့မယ့္ အေနအထားတစ္ခုကိုပဲ
ကိုယ္ေပ်ာ္တတ္လာတယ္။
ရယူျခင္းေတြ ေပးဆပ္ျခင္းေတြက
တကယ္ေတာ့ ေစာက္ပိုေတြပါ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မင္းလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေနာက္
မင္းကို ေငးၾကည့္ခြင့္ကသာ
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အရာရာပဲ။
ဒါကို မင္းတစ္ေယာက္ နားလည္ဖို႔ေတာ့ မလိုဘူးေလ။
မင္းမရွိလဲ ျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း
ကိုယ့္မနက္ျဖန္ေတြကို ႏိုးထမယ္။
ကိုယ္ေနေပ်ာ္သလိုေနရင္း
တခါတေလေတာ့လည္း မင္းကိုေမ့မယ္။
မေတာ္တဆမ်ား ဘဝမွာ လမ္းေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ
အရင္လိုပဲ မင္းကို ျပန္ရွာမယ္။
မင္းရွိရာအရပ္ကပဲ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြ ျပန္စမယ္။
မင္းရွိရာအရပ္ကိုပဲ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္မယ္။
မင္းရွိရာအရပ္မွာပဲ ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြ အဆံုးသတ္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ မေႂကြပါနဲ႔။
မင္းမရွိရင္ တစ္ဘဝလံုးစာ လမ္းေပ်ာက္သြားမယ့္
ကိုယ့္ကို သနားသျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေႂကြလိုက္ပါနဲ႔လား
ေျမာက္အရပ္က ဥကၠာခဲေလးေရ...။ဒူဝံၾကယ္ႏွင့္ (၆)ႏွစ္တာ