အခ်စ္ဦးနဲ႔ အမွတ္တရလို႔ ေျပာေတာ့
မူလတန္းကေလးေလးေတြနဲ႔ အမွာပါးတတ္တဲ့
ႏွင္းဆီပြင့္နီေလးေတြကို ဦးဆံုးလြမ္းတယ္။
စာေရးစားပြဲေပၚက ပိုင္ရွင္မဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီဘီစကစ္မုန္႔ေလးေတြကိုေရာ။ စက္ဘီးျခင္းထဲက အသည္းပံုစာ႐ြက္ေခါက္ေလးေတြကိုေရာ။ ဆရာမနားေနေဆာင္ေရွ႕ အေၾကာက္အလန္႔မရွိ ခ်စ္တယ္လို႔ ေအာ္ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကိုေရာ။ အစစအရာရာလြမ္းပါတယ္။ ေဘာပင္ဆင္တူေလးေတြက မေတာ္တဆမဟုတ္ခဲ့ေၾကာင္းနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္း မဆံုရဲခဲ့တာဟာ ရွက္ေနခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမျပလည္း ရိပ္မိမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ "နင့္အတြက္ ေက်ာင္းက ပန္းၿခံထဲက ခိုးခူးလာတာ"ဆိုတဲ့ တုန္္တုန္ယင္ယင္အသံပိုင္ရွင္ေလးက လက္ထဲက ႏွင္းဆီျဖဴနဲ႔အၿပိဳင္ ျဖဴစင္ေနခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္နာမည္ကို တိုးတိုးေရ႐ြတ္ရင္း ၿပံဳးေနတတ္တဲ့ေကာင္ေလးက ဘယ္ေတာ့မဆို ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ရင္းကိုသာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာေရာင္က ေအးခ်မ္းတယ္လို႔ သူေျပာတံုးက ဂ်င္းကုတ္ အျပာေရာင္ေလးနဲ႔သူက ပိုေအးခ်မ္းခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ စကားနည္းနည္းပဲ ေျပာေလ့ရွိေပမယ့္ ေျပာတဲ့စကားတိုင္းကိုလည္း ရင္ခုန္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဘးနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္႐ံုနဲ႔ ရတတ္တဲ့ မင္းရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔နဲ႔ မင္းသံုးေနက် တစ္သွ်ဴးနံ႔ေလးေတြကလည္း ဘဝတဆံုး ေမ့မရေတာ့မယ့္ ျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားပါပဲ။ "ေရခဲမုန္႔စားတာ ငါ့ကို လြမ္းလို႔မလား"လို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းစြပ္စြဲတတ္တဲ့ ေကာင္ကေလးေရ။ အခုေတာ့ျဖင့္ မင္းကို လြမ္းတိုင္း ေရခဲမုန္႔စားျဖစ္ေနပါတယ္။
( အခ်စ္ဦးနဲ႔ပါတ္သတ္လို႔ မေကာင္းတဲ့အမွတ္တရေတြကို ဖ်က္ပစ္ပီး ေကာင္းတဲ့ အမွတ္တရေလးေတြကိုပဲ မွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ အခ်စ္ဦးပံုျပင္တိုင္းက လွေနမွာပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရေတြထဲကမွ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕ အလွဆံုးအမွတ္တရေလးေတြကိုပဲ စိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္ဦးတိုင္းက လြဲတတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ သူနဲ႔ လြဲခဲ့ရတာကို နည္းနည္းမွ ဝမ္းမနည္းမိပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးကလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့႐ံု၊ သူ႔ဆီက အခ်စ္ခံခဲ့ရ႐ံုနဲ႔တင္ ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးပံုျပင္က ျပည့္စံုခဲ့ပါၿပီ။ လြမ္းစရာရွိလည္ နာစရာနဲ႔ ေျဖျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နာစရာမရွိေအာင္ကို လွလွပပလည္း အခ်စ္ခံခဲ့ရတဲ့အတြက္ အျမဲတမ္း အမွတ္တရနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေနမိမွာပါ။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အျမဲတမ္း အဆင္ေျပပါေစလို႔လည္း သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆုေတာင္ေပးပါတယ္ )
