Romantyczne rozgrywki

ROZDZIAŁ 1

Julia – kwiecień 2017

Dziś znów dostałam liścik, tym razem głosił: „Kocham Cię, zrozum to wreszcie!". Ech, ten Robert. Jak on mnie denerwuje. Zakochał się i obrzuca mnie ciągle tymi liścikami. „A ja Ciebie nie, zrozum to wreszcie!" pomyślałam. Na całe szczęście Robert jest już w trzeciej klasie, więc zaraz pójdzie do liceum i nie będziemy już widywać się w szkole. Ja zostanę tu jeszcze dwa lata, z Tomkiem przy boku... On mnie totalnie ignoruje, ale ja się nie poddam. Przystojniak z niego! Niebieskie oczy o odcieniu południowego nieba, krótkie, włosy o odcieniu deserowej czekolady... Idzie się rozmarzyć! Nie to co ten cały Robert. Piwne oczy, którymi wciąż mruga do mnie na korytarzu jakby próbował pozbyć się jakiegoś ziarnka piasku, ma także kasztanowe włosy, ciągle w nieładzie. Jego brat, Wojtek, chodzi ze mną do klasy. Z wyglądu są niemal identyczni, ale z zachowania... Robert to totalny szałaput, w głowie mu tylko piłka nożna, uczy się nawet nieźle, ale wydaje się, że nie przejmuje się zbytnio lekcjami. Chociaż wszyscy jakoś go lubią, ja nie cierpię. I to jak! Wojtka też specjalnie nie lubię, ale przynajmniej jest spokojniejszy od brata, no i nie zaśmieca mi szafki. Dobrze się uczy... Ale jest trochę dziwny, a konkretnie ma dziwną pasję: ogrodnictwo. Całymi dniami siedzi w ogrodzie i coś przesadza, podlewa, nawozi, a potem wkurza się na brata, że jego piłka wpadła w rośliny. Magda mi to mówiła. Ona jako jedyna z klasy kumpluje się z Wojtkiem. Gadają o tych roślinkach i krzewach i innych takich. Oboje bardzo lubią takie rzeczy. Ja nie przepadam za ogrodnictwem, dla mnie to po prostu nudne. Nie rozumiem, jak Wojtek może się nim tak zachwycać. Ale wolę już jego od tego całego Roberta.

ROZDZIAŁ 2

Robert

Znowu startowałem do Julii. Już nie wiem, który raz. Ciągle mnie odrzuca. Jednak ja tak łatwo się nie poddam. Zawsze, kiedy pytam się jej w szkole, czy znalazła liścik, odpowiada sucho: „Nie, odwal się idioto!". Następnym razem napiszę coś bardziej romantycznego. Hmm... A może powiem jej to prosto w oczy? Poproszę, żeby przyszła spotkać się ze mną na dachu szkoły i wtedy spróbuję ją jakoś do siebie przekonać? Ale czy będzie chciała mnie wysłuchać? Może zamknę drogę ucieczki, kiedy tylko wejdzie? Wejdzie z rozwianymi włosami, cały świat stanie w miejscu. Spyta się – o co Ci znowu chodzi? Po co mi zabierasz czas? – a ja wtedy będę gapił się jak ostatni idiota, aż w końcu z moich ust wydobędą się słowa – Kocham Cię... – Brzmi jak scena z jakiegoś serialu.. Zbyt realne, żeby było prawdziwe. Ale to jest dobry pomysł. Chociaż będzie zła... I jeśli nie uda mi się jej przekonać do mnie, to nie będę miał żadnych szans, a moje serce połamie się na tryliony kawałeczków. Tak bardzo chciałbym, żeby zrozumiała to, co czuję... Co sprawia, że moje serce wzbija się wysoko w górę, że czuję niezwykłe ciepło kiedy tylko jestem blisko niej, wyczuwam jej obecność kiedy znajduje się niedaleko, a wtedy tylko szukam jej wzrokiem; co powoduje u mnie miliony myśli, całkowicie zajmuje mój umysł, a także sprawia rozczarowanie i nadzieję. Gdyby tylko spróbowała mnie lepiej poznać... Gdyby dała mi szansę... Mimo, iż nigdy nie byłem w związku, zająłbym się nią lepiej niż ktokolwiek inny, broniłbym jej przed niebezpieczeństwami. Nie to co ten Tomek, co na nią w ogóle nie patrzy. W tych chwilach kiedy mam okazję spojrzeć jej prosto w te piękne, błękitne oczy, kształtem przypominające dwa migdały (co zdarza się dość rzadko), moje serce zaczyna bić szybciej i strasznie zasycha mi w gardle. Nigdy nie wiem, co powiedzieć. Ona zazwyczaj odpowiada: „A ty co się tak patrzysz?" i gwałtownie odwraca głowę. Nie miałem okazji zobaczyć jej w rozpuszczonych ciemnoblond włosach. Zawsze chodzi w kitce. Ma również piękny uśmiech. Jednak u niej jest on rzadkością (przynajmniej w mojej obecności). Ale kiedy już zawita na jej twarzy, ma w sobie tyle szczerości i uroku.