Romantyczne rozgrywki

Romantyczne rozgrywki - część 10

ROZDZIAŁ 46

Robert

Na dużej przerwie otoczyły mnie tłumy. Dziewczyn, chłopaków, były tam nawet osoby, których nie znam. Również nauczyciele przychodzili z gratulacjami. Julia towarzyszyła mi cały czas. Widziałem, że jest dumna.

Nagle zauważyłem ją. W butach na obcasie, z toną makijażu na twarzy podeszła do mnie.

- Robert, wiem, nie chcesz ze mną gadać, ale pozwól mi chociaż ci pogratulować. To duże osiągnięcie, naprawdę. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że ci się udało. Gratulacje.

- Dziękuję – odpowiedziałem. Tymczasem Jessica podeszła do Julii.

- Przede wszystkim, chciałam cię przeprosić, że nazywałam cię szmatą i... No w ogóle, za wszystko. Strasznie ci zazdrościłam. W sumie nadal trochę zazdroszczę, w końcu jesteś dziewczyną prawdziwego piłkarza. Ciebie, Robert, też przepraszam. Za wszystko. I jeszcze raz gratuluję.

Odeszła, i, czy mi się wydawało, czy zobaczyłem łzy w jej oczach?

Julia spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.

- Chyba już po kłopotach.

- Chyba tak – odpowiedziałem, przytulając ją.

ROZDZIAŁ 47

Julia

"Czekam pod domem. Jesteś gotowa?"

„Wejdź na górę" odpisałam, podchodząc do domofonu. Idę dziś z Robertem na trening. Chce mnie przedstawić swoim kolegom z klubu.

Zbiegłam ze schodów, otworzyłam drzwi.

- Hej, skarbie – Robert ucałował mnie w policzek. – Ładnie wyglądasz.

- Dzięki. Chodź.

- Witaj, Robercie – tata wyłonił się z pracowni.

- Dzień dobry.

Skorzystałam z tego, iż Robert zagadał się z moim tatą i zniknęłam w łazience.

- Wow, wyglądasz olśniewająco – powiedział mój chłopak, gdy wyszłam z niej po kilku minutach. Miałam rozpuszczone włosy i lekko podkręcone rzęsy. Na co dzień się nie maluję, ale skoro mam poznać nowych kolegów mojego chłopaka...

- Jestem gotowa – uśmiechnęłam się. – Idziemy?

Tata podwiózł nas na stadion. Weszliśmy z Robertem do szatni.

- Panowie, chciałbym wam przedstawić moją dziewczynę – powiedział z uśmiechem, ale i dumą.

- Dzień dobry. Nazywam się Julia Marciniak – przedstawiłam się.

- Miło nam cię poznać – powiedział jeden z piłkarzy. Każdy kolejno podchodził do mnie i się przedstawiał. Próbowałam spamiętać wszystkie imiona, ale chyba zajmie mi to trochę czasu.

Wkrótce rozpoczął się trening. Widziałam, że Robert daje z siebie wszystko. Grał świetnie, ale pozostali piłkarze nie byli gorsi. Uświadomiłam sobie, że oni w większości są o rok, dwa starsi, mają większe doświadczenie. Na ich tle Robert ze swoimi umiejętnościami wyglądał całkiem nieźle. Wow, ale akcja! Jeden z piłkarzy odebrał piłkę koledze, który grał w drużynie przeciwnej, i pobiegł skrzydłem do przodu, dryblując. Podał ją Robertowi, a ten pięknie wykończył akcję. Rozległy się brawa, a wszyscy piłkarze spojrzeli na mnie. Przez cały czas trwania treningu miałam wrażenie, że grają na Roberta, aby mógł się pokazać. Ale nie zmienia to faktu, że dla mnie jest najlepszy.