Story of us

"Accident prone."

4 PM na nang magdecide ako na lumabas ng bahay at maglakad-lakad dito sa village namin. Matagal-tagal ko na rin to'ng hindi ginagawa. Namimiss ko rin naman magkaroon ng peace of mind.

Habang naglalakad ako, nakakita ako ng isa'ng buo'ng family na masaya'ng nagtatawanan. I wish I have this kind of family. No, I mean, I wish I have a family whom I can lean on whenever I feel like my world is tumbling down. But unfortunately, I only have myself.

Sa sobra'ng pagde-daydream ko, hindi ko na namalayan kung ano'ng nangyayari sa paligid ko.

Napahiga ako sa frog grass nang may kung ano'ng bagay mula sa kung saan ang malakas na tumama sa ulo ko. Sobra'ng lakas ng impact non kaya napaupo ako habang hawak-hawak ang ulo ko.

Para'ng umiikot ang paligid ko dahil sa lakas ng tama ng soccer ball sa ulo ko. Napapikit nalang ako para kahit papano mabawasan ang pagkahilo ko.

Narinig ko na may tumakbo papalapit sa pwesto ko.

Iwinasiwas nito nang paulit-ulit ang kamay sa tapat ng muka ko.

Dahan-dahan ko'ng iminulat ang mata ko.

"Are you okay, miss?" Marahan ako nito'ng inalalayan patayo. Bigla naman nawala ang hilo ko nang makita ko kung gaano kagwapo ang lalaki'ng nasa harap ko ngayon.

"Miss?" His expressive eyes is like a well of emotions, drowning me. His pointed nose suits him so well. "Miss?" Napalunok ako nang makita ko kung gano kapula ang lips niya. It was perfect. "Hey!"

Napailing ako nang paulit-ulit. Ano ba to'ng iniisip ko.

Tumingin ako sa kanya. He is looking at me, straight in my eyes, "Are you okay? The way you stare at me, para'ng gusto mo na ko'ng kainin." Naubo naman ako dahil sa sinabi niya. Wtf. Ganon na ba ka-obvious ang pagtitig ko sa kanya? Natawa naman siya sa naging reaction ko. Yung tawa na para'ng nang-iinis. Tiningnan ko lang siya ng masama. "Hey, miss. Okay ka lang ba? Ganon ba talaga kalakas yung pagsipa ko sa bola at pagtama sayo kaya halos hindi kana makapagsalita?" Tapos tumawa nanaman siya. Bigla naman nagpantig ang tenga ko sa narinig.

Siya? Sa kanya yung bola? Siya ang may kasalanan? Aba at may gana pa siya'ng tumawa. He don't know how much it hurts. Kung sipain ko kaya siya sa *ano* niya para malaman niya kung gano kasakit matamaan ng bola.

Hindi man lang siya nag-apologize.

Bastard.

Tumingin ako sa kanya. I think hindi parin siya makaget-over sa naging reaction ko kanina kaya hanggang ngayon tawa parin siya ng tawa. Wth.

"Excuse me." Sabi ko para ma-catch yung attention niya. Tumingin naman siya sakin ng nagtataka, "Do you know how to say SORRY? Imbis na tumatawa ka dyan, bakit hindi ka nalang mag-sorry sakin?" Sabi ko ulit, habang tiningnan ko naman siya ng masama. Akala ko magsosorry na siya pero nagulat ako nang magbago yung reaction ng muka niya.

Bipolar.

Yung kanina'ng tawa ng tawa, ngayon, seryoso'ng nakatingin na sakin.

"Why would I?" Seryoso'ng sagot nito sakin habang nakatitig sakin na para ba'ng sinusuri niya kung hanggang saan ang tapang ko. Para'ng minamaliit ako.