Story of us

"Unfair."

Roby's Point of View

Kasalukuyan ako'ng nasa garden at nagbabasa ng magazine. Ayoko'ng isipin na forever magiging ganito kaboring ang buhay ko. Well, gusto ko naman gawin lahat ng bagay na ginagawa ng iba...bar hopping, travelling, malling and such. Kaso everytime na susubukan ko'ng gawin lahat ng bagay na yan, naiisip ko na hindi pala masaya. Hindi masaya kasi wala ako'ng companion. Wala ako'ng kaibigan na makakasama ko'ng gawin lahat ng yan.

Napabunto'ng-hininga ako dahil sa naisip ko. Haaaay. Hanggang kailan ba ko mag-eemote? Hindi ko man lang ba gagawing masaya yung buhay ko? Well, hindi ko na kasalanan kung bakit ganito ang set-up ko ngayon... Bakit ba kasi napaka-unfair ng life? May mga tao'ng meron ng wala ako, they have good friends, they have their family... To support them, to be with them.

But, me?

Yes, I have the wealth.

Pero hindi ko naman kailangan to. Gusto ko ng pamilya, nang makakasama. Aanhin ko naman ang yaman ko kung hindi naman ako masaya? Kung papipiliin lang ako between family and wealth, I choose family.

Kaya ko'ng ipagpalit ang yaman ko magkaroon lang ng pamilya...dahil yon ang gusto ko. Gusto ko ng companion katulad ng mga nakikita ko araw-araw. I want to feel loved.

Kung tatanungin ako kung ano'ng gusto ko; A friend that I can lean on, a family that I can hold on to.

Pinaranas nga sakin na magkaron ako niyan pero binawi rin kaagad. Napaka-unfair.

Malakas ko'ng isinara ang magazine na binabasa ko at mabilis na hinigop ang juice sa harap ko na kanina pa nag-iintay na inumin ko siya.

Tumayo ako at naglakad papasok ng bahay ng mapansin ko yung paperbag na pinaglagyan nung stiletto na binigay niiiiiiiii.... Ano nga ulit pangalan non?

Napakamot ako sa ulo nang maalala ko na hindi ko pa nga pala ulit naitanong yung pangalan niya. Ang tagal-tagal namin magkasama nung isa'ng araw pero hindi ko parin nagawa'ng tanungin ulit yung pangalan niya.

Nakangiti ko'ng inabot yung paperbag.

First time ko'ng maka-encounter ng ganon kabait na lalaki. Hindi niya ko kilala, at hindi rin kami related sa isa't-isa pero sobra'ng bait niya sakin.

Binuksan ko yung paperbag at automatic na nagbago ang mood ko nung makita yung boots ko na nawawala ang ka-pair.

Pati ba naman ikaw bootsy, iniwan narin ng ka-partner mo? Bakit lahat nalang yata ng meron tayo iniiwan tayo no?

What the hell?

Seriously? Kinakausap ko yung boots? At talaga'ng humuhugot pa ko. Ganito ba ang epekto ng nag-iisa. Don't tell me, nababaliw na ko.

Hell, no!

Naibato ko yung paperbag sa inis nang bigla'ng pumasok sa isip ko yung arogante'ng lalaki na nakaaway ko nung isa'ng araw. Bakit ba kasi may nag-eexist pa  na kagaya niya? Napakayabang, ang sama ng ugali. Wala'ng modo!

Kung lahat ba naman ng lalaki ay katulad ni Z, much better diba?

"Z" yung itinawag ko sa kanya kasi "Z" yung nakalagay sa message niya sakin last time.