The Stars In The Sky

Chapter 5: He's My Friend

Chapter Five: He's My Friend

"Buti naman at naispan mo pang bumili sa 7/11? Dalawang gabi ka ata hindi nagpapakita? Nangyari sayo?" Tanong ni Paxton habang naglalakad kami sa daan. It's already past 10 in the night but we are still walking and having a chit-chat.

Pinilit kasi ako kaya wala na akong choice kundi ang sumama.

"Na-ospital."  Simpleng dahilan ko pero tumigil siya sa paglalakad.

"Ang totoo?" Hindi makapaniwalang tanong niya.

"Yup."

"E-eh bakit kapa l-lumabas? Gabi na ah, baka mapano kapa. Umuwi ka nalang kaya? Tara, hatid na kita." Nababahala niyang sabi. I chuckled.

"Stop overreacting, I'm already okay." I assured him.

"Did you drink your meds? Bakit kaba na ospital? May hika ka? Nilagnat ka? Baka mamaya mahimatay ka dito ah? Hindi kita kayang mabuhat, Ang taba-taba mo pa naman." Binatukan ko siya dahil sa naramdaman kong inis.

"Bulag kaba?! Ang payat-payat ko na kaya! Ta's tatawagin mo pa akong mataba?" Napipikon kong sabi. Humagalpak naman siya nang tawa dahil sa reaksyon ko.

"Sige pa, dahil hindi lang suntok yung makukuha mo saken!"

"Chill lang, natutulala ka na naman kasi kanina eh. Pero yung totoo, bakit ka ba kasi na-ospital?" nagtataka pero may bahid na pag-aalalang tanong niya.

"When my father past away, ay sobrang nalungkot at nasaktan ako. Si Papa nalang kasi at ako, he raised me like I'm his everything, na sa akin lang umiikot ang mundo niya? My father really loves me so much at ayaw niya sa lahat ay ang nakikita akong nasasaktan. When he got the news that my mother who left us has already had a family ay unti unting nawasak yung papa ko, umaasa pa kasi siya na balang araw ay babalik samin si mama at mabubuo ulit yung pamilya namin. All he's hope were gone, nasaktan at nag mukmok ang papa ko hanggang sa isang araw ay nangyari ang kinakatakutan ko. I found him lying on the floor and not breathing. Nagpakamatay si papa dahil sa mama ko. Sobra akong naapektohan dahil sa nangyari. Naabot sa point na palagi nalang akong tulala, hindi makausap at hindi masyadong kumakain. I was depressed. Nung nakaraang araw ay biglang sumakit yung ulo ko dahil bumalik lahat nang masasakit na alaala ko tungkol kay papa, I was scared, nahimatay ako at pagkagising ko ay nasa ospital na ako."

Weird. Hindi manlang ako naiiyak ikwento sa kanya yun. And where did I got the guts to tell him my story?  It gives me goosebumps.

"I'm sorry for what happened to your dad." Pansin ko ang pananahimik niya kaya sinundot ko ang balikat niya.

"You okay?"

"And that explains why." Tila malalim ang iniisip niya kaya hindi ko mapigilang magtaka.

"Explain what?" Tanong ko.

"You know, simula kasing nakikita kita don sa store ay palagi ka nalang tulala at wala sa sarili, hindi mo nga napapansin ang mga presensya nang mga tao eh."

"So simula nung pumupunta ako don ay palagi mo akong pinagmamasdan?" Naguguluhang tanong ko dahilan para matawa siya.

"Napapansin lang, pinagmamasdan ka diyan. Asa ka uy!" Binatukan ko naman siya.

"Pero bakit minsan madaldal ka naman? I mean medyo lang."

"Sayo lang naman ako kumakausap nang matino." Prenteng sabi ko habang sinuot yung hood nang jacket ko. Malamig pa naman, buti nalang talaga dahil may street lights sa daan at may ibang sasakyan pang dumadaan.

"E-eh pano sa bahay niyo? Anong ginagawa mo?" Tanong niya.

"Nagmumukmok sa kwarto? Tulala? Hindi matinong kausap?" Kibit balikat na sabi ko.