De Egyptische Vloek

Deel 1 - Verdwijning

"Alsjeblieft Wilko!" zegt Sacha en ze zet het glas water neer.

Wilko glimlacht. Het is lief van Sacha dat ze zo meehelpt in de herberg. Haar tante is daar ook erg blij mee, vooral op deze momenten, want het is erg druk. Wilko zit samen met zijn nachtwachtvrienden aan een tafel en kijkt om zich heen. Er zitten veel mensen in de herberg. Overal klinkt geroezemoes. Als Wilko zou moeten helpen dan was hij het overzicht al lang kwijtgeraakt, maar Sacha niet. Zij huppelt vrolijk van de ene naar de andere tafel om bestellingen op te nemen. 

"Gaat het Wilko?" vraagt Vladimir.

Wilko schrikt op en knikt. "Ja, hoezo?"

"Je zit zo vrolijk te kijken."

"Nou dat mag toch?" antwoordt Wilko betrapt. Hij neemt snel een slok water, zodat Vladimir niet door krijgt dat hij aan Sacha dacht. 

Vladimir neemt ook een slok van zijn drinken. Hij geniet van dagen als deze. Eventjes geen mysteries, maar gewoon gezellig zitten met zijn vrienden. En aan de glimlach van Wilko te zien vindt hij hetzelfde. Alleen Keelin zit er stilletjes bij. Ze heeft de hele dag nog maar weinig gezegd en Vlad maakt zich een beetje zorgen.

"Willen jullie ook iets eten?" vraagt Sacha. Ze houdt een kladblokje vast waarop ze de bestellingen schrijft. 

Er klinken meteen twee ja's van de jongens, maar Keelin schudt haar hoofd: "Sorry, ik denk dat ik maar weer eens ga."

"Maar we zitten hier nog maar net," reageert Wilko. 

"En je hebt nog geen enkel slokje van je drinken genomen," staat Vlad hem bij. 

"Sorry." 

Vlad kijkt naar Wilko, maar Wilko trekt zijn schouders op. Hij weet blijkbaar ook niet wat er met de blonde van het stel aan de hand is. Vlad volgt hoe Keelin moeizaam door de herberg schuifelt en naar buiten verdwijnt. Hij schudt zijn hoofd. Er is iets aan de hand, en hij zal ontdekken wat. "Kom Wilko." Vladimir staat op.

Wilko trekt een verbaasd gezicht. 

Vladimir blikt naar de deur, en Wilko begrijpt dat zijn vriend Keelin bedoelt. Hij zucht. "Sorry Sacha, eten zal voor een andere keer zijn."

Sacha knikt vriendelijk. 

Even later zijn de vrienden heel Schemermeer doorgelopen, maar hebben ze nog altijd geen Keelin gevonden. Ze houden stil op het plein.

"Waar kan ze nu toch zijn?" vraagt Vlad. Hij zet zijn handen in zijn zij om bij te komen van de behoorlijke wandeling.

Wilko denkt na. Ze zijn overal geweest. Alle kleine straatjes hebben ze doorzocht. Alleen één plek nog niet: het bos. "Het bos?" 

"Het bos?" vraagt Vlad terug.

Wilko wrijft over zijn voorhoofd. Keelin zal zeker niet alleen naar het bos gaan als er geen reden voor is. Het bos kan gevaarlijk zijn, vooral voor leden van de nachtwacht. Veel van de kwaadaardige wezens die ooit naar Schemermeer gekomen zijn, hebben toegeslagen in het bos.

"Het is wel de enige plek waar we nog niet hebben gezocht?" Vlad wrijft nu ook over zijn hoofd. 

Wilko knikt. "We kunnen altijd gaan kijken? Ze moet ergens zijn." Hij trekt zijn schouders op. "Kom."

Als ze bij de ingang van het bos komen, deinst Wilko plots achteruit. In de verte tussen de bomen ziet hij een stuk stof. Het lijkt op de jurk van Keelin. Als ze daar maar niet ligt. Wilko knijpt met zijn ogen, maar kan het van zo ver niet goed zien. Zo snel als hij kan rent hij op het laken af. 

"Wilko? Wat doe je?!" Roept Vlad en hij rent achter de eigenlijke weerwolf aan. 

"Keelin!" Roept Wilko. 

Midden tussen drie oude bomen ligt Keelin op de grond. Haar lichtblonde haren zijn vervuild met modder en bladeren, en ook de onderkant van haar jurk is vies. 

Wilko moet een paar meter van het pad afwijken om bij haar te komen. Dan gaat hij zo snel mogelijk door zijn hurken. Hij pakt Keelins hoofd en ziet dat haar ogen gesloten zijn. Zijn hart bonst sneller. Vlad had gelijk. Er was al die tijd al iets met Keelin aan de hand. Waarom heeft Wilko dat niet gezien? Hij klapt lichtjes op Keelins wangen, maar ze reageert niet. 

"Keelin!" Roept Vlad. Hij hurkt naast Wilko neer. "Wat is er gebeurd?"

"Weet ik niet. Ze lag hier al zo," antwoordt Wilko. "Keelin!"

Terwijl Wilko zich ontfermd over Keelin, bestudeert Vlad, nog steeds gehurkt, het bos. Misschien is Keelin aangevallen en loopt de dader nog rond. De grote ogen van Vlad gaan ieder stukje van het bos langs, maar er zijn alleen maar bomen te zien. Of de dader is al weg, of Keelin is zomaar neergevallen. Hoe dan ook, beide scenario's maken Vladimir ongerust.

"Keelin!" roept Wilko nog eens. Als ze nu niet snel wakker wordt, moet hij hulp halen. "Keelin! Aljeblieft." Wilko bijt op zijn lip. Hij zou binnen een minuut in het dorp kunnen zijn, dan kan hij Cooper halen of misschien weet Vega wel iets. 

Vladimir blikt nu ook naar Keelin. Ze ligt helemaal stil. Dat is geen goed teken. Vlad aait over haar wang. 

Plots klinkt er gehoest en draait Keelin onrustig heen en weer. Wilko pakt meteen haar schouders. Ze wordt wakker. Gelukkig. Wilko slaakt een zucht van opluchting. Al snel doet Keelin haar ogen open.

"Gaat het?" vraagt Vladimir meteen. 

Al knikkend komt Keelin overeind zitten, geholpen door Wilko. Ze hoest nog een paar keer en kijkt dan om zich heen. Ze is in het bos. Wat doet ze hier? Waarom zit ze op de grond? Waarom kijken de jongens zo bezorgd? Dan herinnert ze zich iets. Een groot licht. Er was een groot licht, en donkere ogen! Keelin verstopt haar hoofd angstig in haar handen.