Aşk İşi *Tamamlandı*

44. Bölüm

Bir kız! 

Bebeğini ilk kabullendiği zamanlarda erkek olsun, Koray gibi olsun ona benzesin istemişti içten içe ama kız fikri o da ayrı güzeldi. Zaten sağlığıydı en önemlisi ve sevinmişti Sude... Koray doktorla görüşürken O da odadan çıkmış,  kafasındaki karmakarışık düşüncelerle kendini artık daha da belli eden ufak karnını seviyordu, "kızım, canım... " Anlam veremediği dikkatli bakışlara kendisini izleyen Koray'ın gelişiyle ise ciddileşti, önden önden yürümeye başladı yine... 

Aralarındaki bu gerginlik kesinlikle etkiliyordu O'nu... Hafifçe sızlayınca kasıkları, elinde olmadan irkildi. Hissettiği acı yüzünden de çok kolay anlaşılabiliyordu ama Koray refleksle tam hamle yapacakken bakışlarıyla tüm sıkıntısına rağmen buz gibi bir uzak dur mesajı fırlattı. Güçlü olmak  zorundaydı. Koray'a mecbur olmadığını göstermek zorundaydı ve tüm acısına rağmen de arabaya kadar da yaklaştırmadı yanına.

Koray'ın arabasında yavaş yavaş yol alıyorlardı, Sude henüz nereye gittiğini anlayamamışken Koray sahilde küçük bir cepte arabasını durdurdu. 

-Özür dilerim! Seni sabah sabah fazla yordum... 

-... Sessizce denizi izliyordu Sude... 

-Şimdi sakin sakin tekrar konuşalım lütfen... En azından konuşmayı becerebilmemiz lazım! Oldukça ciddiydi sesi ve kararlıydı kelimeleri ama zoraki bir hassasiyet içinde olduğu çok belliydi. Kısa bir an ikisi de sessiz kalmışlardı ama Koray aklındakileri uygulamakta kararlıydı ve Sude'nin cevabını beklemeden devam etti. 

-Sana fikrimi söyledim. Biraz düşününce hak vereceksin bana... Doktoru bende duydum yormayacağım seni ama benim evimde kalman konusunda ısrarcıyım! Evde bir sürü insan var, sana iyi bakarlar ve istemezsen ben de görünmem sana... 

Yine sessizlik... Sude ne demesi gerektiğini gerçekten bilmiyordu.  Kendisine bu imkanları sunan Koray'ın artık eskisi gibi olmadığını, yalnızca doğacak bebeklerini düşündüğünü biliyor bir yanı buna mutlu olurken bir yanı her konuştuğunda paramparça oluyordu. Yine konuşamadı...

-Şu anda bizden daha önemli olan tek şey kızımız! 

Kızımız... Tam bu kelime ile yine baş edemediği hormonları coşmuştu... Gözlerinden usul usul yaşlar döküldü ama ağladığı belli olmasın diye silemedi Sude...  Duruşuyla bile güçlüyüm diye bas bas bağıran sevdiği adam, yüzüne bakmıyor gibiydi, görmemesini duymamasını diledi... 

-Onun için tepki verme lütfen seni benim evime götürüyorum! 

Ama yanında sessiz gözyaşları döken kadının farkındaydı Koray... Görmüyor değil bakmıyordu... 

-Tamam! 

Kısa, çok kısa bir an şaşırsa da belli etmedi Koray. Bu kadar çabuk kabullenmesi şaşırtıcıydı ama aklında sessiz kabullenişinin ve gözyaşlarının nedeninin sadece bebeği olduğunun farkındaydı... Rahatlamanın verdiği etkiyle derin bir nefes aldı ve yüzüne bakmamaya çalışarak cevapladı bebeğinin annesini...

-Güzel... 

                                                                                     ***

Koray Sude'yi evde Nuran Hanım'a teslim ettikten sonra hiç konuşmadan çıkıp gitmişti. Doktora gittikleri günden, sahilde yaptıkları o kısa konuşmadan sonra tam üç gün geçmiş ve hiç bir ses çıkmamıştı. Hemen akşamında kıyafetlerini getirmişti Sinem ve Halit. Sanki anlaşmış gibi kimse Sude'nin yaşadığı bu durumu konuşmuyordu. Her şey sanki normal ve sıradan gibi davranan insanlar kesinlikle tembihli ve uyarılmış gibiydiler!  Sude Nuran Hanım'ın harika ilgisi ile bebekler gibi bakılıyordu evde. Sinem sanki kendi eviymiş gibi sık sık uğruyordu ama Koray konusunu asla açmıyor hatta özenle o konuyu geçiyordu. İçindeki duygulara engel olamasa da Sude'de gururundan onunla ilgili bir şey sormuyordu. Kimselere belli etmemeye çalışsa da kendini bir sığıntı gibi hissetmekten kurtulamıyordu. Kızgındı.