IHANET💔

Tanışma..

-elif
-Hmm.  Güzel isim.  Tanıştığıma memnun oldum
-bende
Uzun bir süre sessiz bir şekilde devam ettik yolculuğa.  Artık ağlayamıyordum.  Çünkü  göz pınarlarım neredeyse kurumuştu.  Zorlasam da ağlayamayacak dereceye gelmiştim.  İçimin acıdığını hâlâ hissediyordum.  O sırada muavin konuşuyordu.  Aynı zamanda otobüs yavaşlıyordu.  Sanırım ihtiyaç molası zamanı gelmişti.  Demir bana doğru dönerek; tesisin sağ tarafında duran led ışıklı tabelaya sahip olan kafeyi göstererek
- bir şeyler içmeye ne dersin?
Kararsız kalmıştım ama bir uğraş bulup kafa dağıtmak şuan ihtiyacım olan bulunmaz bir nimetti. 
Bu teklifi kabul ettim ve otobüsten çıkmak için ayağa kalktım.  Başım dolanıyordu bunun farkındaydım ama umursamadım.  Otobüsten dışarı çıktığımızda demir:
-bana iki dakika müsaade eder misin?  Ufak bir işim var da halledip geleceğim.  İstersen burada bekle istersen kafeye doğru yürü ben sana yetişirim.
-olur. Yürümek iyi gelir belki.  Sen bana yetişirsin o halde.
-tamam anlaştık.
Demir yanımdan ayrıldı.  Bende kafeye doğru yürümeye başladım.  Hafiften yağan yağmur tenime değiyordu.  Ayaklarım yolun çukurunda biriken sularla buluşuyordu.  Canına işkence ediyordum dışarıdan bakan birine göre.  Ama içimin acısından bedenimin aldığı hiçbir darbeyi hissetmiyordum.  Canım gerçekten çok yanıyordu.  Kafeye girmek üzereydim ki arkamdan gelen ayak seslerini duydum.  Kafamı çevirdim.  Sese doğru baktım.  Demir elinde bir poşetle bana doğru geliyordu.
-yine dalmışsın elif.  O kadar seslendim arkandan duymadın beni.
- kusura bakma
Demekle yetindim
Elindeki poşete bakarak;
-bunlar ne?
-bunlar senin sağlığın için.
Elini poşete uzattı ve içinden bir çift ayakkabı çıkardı daha sonra diğer poşetten bir hırka...
İstemsizce gülümsemiştim.  Yüzümdeki tebessüm onu memnun etmişti.