Cheerleader

3.Αποκλειεται!

Έβαλα μπρος και έφτασα στα Starbucks. Ειδα τον κολλητό μου σε ένα από τους καναπέδες μαζί με 2 μουνια. Κάθισα δίπλα του και η μια από αυτές μου τριβοταν.
"Δεν έχω ορεξη" είπα και τα μουνια σηκώθηκαν και έφυγαν.
"Τι έπαθες ρε?"
"Ήρθε η ξαδέρφη μου από το Houston"
"Ωραίο μωρο?"
"Ναι- εε τι λες ρε την ξαδέρφη μου δεν θα ην ακουμπηξεις"
"Καλά Καλά. Τεσπα τι έγινε?"
"Θυμήθηκα το θέμα της Ελπίδας και μου είπε και εκείνη την ιστορία της η οποία δεν είναι η καλύτερη."
"Αχαμ"
"Να σου πω ρε. Θυμάστε έναν Άρη και 2 φίλους του που είχαμε εδώ πριν κάτι χρόνια."
"Α ναι οι players"
"Αυτός την πλήγωσε και δεν έχει και τελειο παρελθον"
"Α τον μαλάκα"
"Τώρα τα έχει φτιάξει με έναν Τεο και φαίνεται ευτιχισμενη. "
"Μακάρι να είναι. Σήμερα είναι παρασκευη, θα πας Προπ;"
"Λογικά"
"Καλά μετά από Προπ σου πάμε σε κανένα μπαρ;"
"Αν δεν κουραστώ πολύ ειμαι μεσα ."
"Οκ τα λεμε"
Όταν έφτασα σπίτι είχα μια φαηνη ιδεα. Μωρέ γιατι να μη καλέσω και την καινούργια. Ας μπει και αυτή στο crew. Χτύπησα την πόρτα και μια κυρία γύρω στα 35 μου άνοιξε την πόρτα.
"Παρακαλώ" μου είπε χαμογελαστά
"Γεια σας την Lauren θα ηθελα" είπα και έγνεψε θετικά κάνοντας πέρα να περασω μέσα στο σπίτι. Τότε την κοίταξα ενώ εκείνη φώναξε την Lauren.
"Lauren σε ζητάνε "
"Ποιος?"
"Ειναι ενα παιδι στην ηλικια σου"
"Ας ανέβει πάνω"
"Ενταξει, πηγεναι παιδί μου"
"Ευχαριστω" είπα και άρχισα να ανεβαίνω την σκάλα προς το δωμάτιο της. Υπήρχαν κορνίζες από τότε που ήταν μικρή και υπάρχει και μια με ένα αγόρι. Χμμ Ποιος Είναι?
Αφού ανέβηκα την σκάλα στάθηκα έξω από την πορτα και χτύπησα.
"Περάστε" άκουσα την λεπτή αλλά μελωδική φωνή της από το άλλο δωμάτιο. Άνοιξα και μπήκε μέσα.
Τότε την είδα με ένα βιβλίο στο χέρι και γέλασα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.
"Τι κάνεις εσύ εδώ"
"Είπα να έρθω μια επίσκεψη και να τσεκαρω τι κάνεις. Φυτουλη μου."
Με κοίταξε με δολοφονικό βλέμμα και εκρυψε το βιβλίο πίσω στη πλάτη της και έβαλε μια τουφα απο τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της.
"Ότι πεις. Λέγε τι θες"
"Το βράδυ θα παω με την παρέα μου σε ένα κλαμπ και είπα να έρθω να σε καλεσω να έρθεις μαζι μας και να προσαρμοστείς με το περιβάλλον"
Είπα σαν επιστήμονας και εκείνη έπνιξε ένα γελάκι. Χαμογέλασα στραβά.
"Λοιπόν θα έρθεις?"
"Και βέβαια"
"Αχ ωραία"
"Όχι"είπε και ξενέρωσα.
"Ω ένα τώρα μικρή"
"Θύμισε μου ποτέ σου έδωσα το δικαίωμα να με λες μικρή."
"Δεν χρειάστηκε να μου το δώσεις. Το παίρνω από μόνος Μου" είπα και την κοίταξα καθώς της χαμογέλασα πονηρά.
"Καλά καλά. Άντε με ρώτησες σου απάντησα στο καλο τώρα."
"Ω ένα τώρα. Θα περάσουμε ωραία"
"ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ !!!!"
"Γιατί φυτό "
"Πρώτον δεν είμαι φυτό και δεύτερων δεν πάω πουθενά μαζί σου"
"Για το φυτό ασχολιαστο" είπα δείχνοντας το βιβλίο που κρατουσε.
"Και επίσης δεν θα είσαι μόνο μαζι μου "
"ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΟΧΙ!!!!"
"Οπως επιθυμεις ομως αν τυχον αλλαξεις γνωμη παρε με στο κινητο."
Είπα και της έκλεισα το μάτι.
"Στα τσακίδια"μουρμούρισε και εγω αποχώρησα από το δωμάτιο. Χαιρέτησα την κυρία και πήγα σπίτι μου. Ειδα την ώρα και σε μισή ώρα είχα προπόνηση. Πω ρε πουστη μου. Έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιο μου ανεβαίνοντας τις σκάλες 2-2. Έφτασα και έβαλα τα ποδοσφαιρικά μου.
Πήρα το κινητό και έστειλα στην Anitta.