Forever Angel

7.BÖLÜM " Süpermen değilim ama seni kurtarıcam "

( Selam arkadaşlar lginizden dolayı çok teşekkür ederim :) bu arada takipte kalın , bu bölümde koyu yazdığım yeri medya 'daki  youtube videosula okuyabilirsiniz . Müzik bittiğinde tekrara çalarak devam edin okumaya , sevgiyle ve merakla kalmanız dileğimle )

Ahh ! lanet olsun başım deli gibi ağrıyor. Dün neden bu kadar çok içtim . Beyinim zonkluyor , galiba kusucam kalkabilirsem lavoboya gidicem . Gözlerimi araladığımda son derece yakışıklı bir çocuk yanımda yatiyordu .Yerde bir sürü insan bedenleri vardı . Demek daha parti sahibi uyanmamıştı . Doğrulmaya çalışarak yatağa oturdum , ceketimin cebinden telefonu çıkardım . Ekrana baktım saat sabahın 09.00'ydu . Aa ! Melissa öldürücekti kesin beni ona haber vermedim parti de olduğumdan , sabah yalnız koşmuş olmalı , çok kızmış olmalı bana aramadığına göre hemen ayakkabılarımı topladım üstüme çeki düzen verdim ve Annabell'in numarasını tuşladım .

Rebecca:

- Günaydın dedim yorgun sesimle

Annabell:

- Sana dün akşamdan beri ulaşmaya çalışıyordum nerdesin ? diye bağırdı

Rebecca:

- Hey,  sakin ol tamam mi ? Birşey oldu değilmi ? dedim pişmanlık içinde

Annabell :

- Bir şey mi oldu degil ! kime ne olduğu dedi tersleyerek

Rebecca :

- Kime ne oldu ? senin bu kadar sinirlenmene bakarsak tanıdığım birisi bu dedim merakım deli gibi kabarmaya başlamıştı bile , merdivenlerden inip uyuyan insanların üstesinden geçmek çok zordu .

Annabell:

- Dün Melissa'ya uğramıştım . Ama o evde yoktu dedi ağlamaklı bir sesle

Rebecca :

- Evet , sakince devam et anlatmaya dedim

Annabell:

- Elle çok perişandı , komşuların dediğine göre FBI gelmiş ve Melissa'yı götürmek istemişler ama dedi ağlamaya başlamıştı bile

Rebecca:

- Dur biraz FBI niye Melissayı götürmek istesin ki ? Ne halt dönüyor burda ? Annabell devam et lütfen dedim artık korkmaya başlamıştım

Annabell :

- O , motorsikletli bir çocuk gelip kaçmasını söylemiş , Melissa ajanları atlatmaya çalışmış hatta birine vurmuş ve o çocukla kaçmış hala haber alınamiyor dedi hıçkırıklarını duyuyordum . Boğazım düğümlenmişti bile temiz hava almam lazım yoksa çığlık atıcam koşarak kapıya gidip evden çıktım ama bir faydası olmadı .Temiz hava ağlamamı sağladı . Evin köşesine çökmüştüm bile bir peçette sallandı. Kafamı kaldırdığımda Dexter gördüm hala bana peçeteyi sallıyordu

Dexter :

- Alıcak mısın yoksa burnumu silicem dedi kendini beğenmiş bir tavırla

Rebecca :

- Senin sümüklü peçetene ihtiyacım yok beni yalnız bırak yeter dedim hıçkırarak . Yanıma çöküp elliyle gözyaşlarımı sildi. 

Dexter:

- Bu gözler ağlamamalı , onlara gülmek yakışır dedi hafif tebessümle

Rebecca :

- Beni yatağına atabileceğin biri değilim,bu kadar kibar olmana gerek yok  dedim duygusuz bir sesle yeni akan gözyaşlarımı kendim silerek