Rüzgar,
dalından yaprakları incitince
kimse duymazdı çatırdamaları...
Oysa,
İnsan da yapraktı.
Kırılgandı,
Naifti,
İlgi isterdi...
.
.
.
Ve insanda yaprak misali koparıldı dalından,
"Çât" diye bir ses gelirdi önce yürekten
Ama ,
Yürekler kırılınca ses çıkaramazdı değil mi?..
.
.
.
Ve insan,
Tıpkı bir yaprak gibi
Savrulurdu rüzgarda,
Çarpardı duvarlara...
çarptıkca daha da canı yanardı
sonra,
Rüzgar bir daha savururdu yaprak misâli insanı..
Yalnız,
Bomboş sokaklara düşerdi insan,
Korkardı karanlıktan küçük bir çocuk edâsıyla...
.
.
.
İnsan inceden inceye kırılırdı,
Ama
Kimse bilmezdi incindiğini...
Oysa insan,
"Sahibi hürmetine incitme" demişti dilhun olan yüreğiyle..
.
.
.
Ama yüreğin çatırdamasını duymayanlar,
Elbette bunu da işitmemişti.
Ve insan öyle bir incinmişti ki!
Bir daha doğrultamamıştı belini,
.
.
En önemlisi de yüreğini...
Umarım; bir nebze de olsa mısralarım da yüreğinizin sesini duyabilmişsinizdir..
Şiirlerime destek olan herkese şimdiden teşekkür ederim..😌🌼🍃
ŞİMDİ OKUDUĞUN
incindim...
PoetryHayat hep tevafuk ettirir hüzünleri.. yoksa bunca hüznün tesadüf olmasına akıl erirmiydi.. Yürekler incinirdi önce, dal misali.. fakat kimseler duyamazdı çatırdamasını... hemdem dostlar dahi.
