Dudaklarım da geziniyor ismin
Yüreğimin odaların da saklanıyor gülüşlerin...
Bir insan giderken kokusunu da götürebilir miydi bavulun da...
Sen götürememişsin
Şimdi kızsam mı sana,
Yoksa çocuk misali sevinse mi yüreğim ...
Kokun diyorum ,
Hâla ilk gün ki gibi...
Toprakla buluştu belki bedenin
Yüreğini toprak sarıp sarmalıyor şimdi,
Toprak tenine dokunuyordur,
Tenin toprakla buluşuyordur hergün...
Kokun,
Kokun da toprakla buluşmuşmudur.
Toprak kokunu da aldı mı benden ,
Zerrelerine kadar çekiyor mudur içine kokunu benim gibi...
Şimdiler de,
Dudaklarım da ismin var...
Yüreğim de dâvan.
Ellerim de ise bir avuç sen kokan toprak..
Toprak kokusundan nefret eden yüreğim
Şimdilerde yağmurla buluşan toprak kokusuna hâsret...
Sebebi senden midir bilmem.
Yüreğimin odaların da saklı gülüşlerin...
Kilitledim kapılarını da,
Bundan dolayı sakın kızma bana.
Kokun gibi onu da toprağa verecek değil yüreğim...
Hem korkma!
Unutmadım kokunu.
Hâla yüreğim de saklı ...
Toprakla buluşsa da,
Yağmur'a karışsa da unutmadım.
Şimdilerde,
Seni çekiyorum içime
Ciğerlerim'e
Göğsüm'e
Gönlüm 'e...
Çok uzağımda değilsin,
Bir nefeslik yakınımda
Her nefes alışım da ruhum da geziniyor kokun...
Dudaklarım da ise ismin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
incindim...
PoetryHayat hep tevafuk ettirir hüzünleri.. yoksa bunca hüznün tesadüf olmasına akıl erirmiydi.. Yürekler incinirdi önce, dal misali.. fakat kimseler duyamazdı çatırdamasını... hemdem dostlar dahi.
