Yüreğimde bir sessizlik var sanki,
Eskisi gibi delice atmıyor.
Feryatlarını duyamaz oldum bu aralar...
Sebebi hüzünden midir bilmem.
Yoksa kederden mi..?
Oysa her gece kendi çığlığında beni de yakardı bu yürek...
Sebebi senden midir bilmem.
Yüreğim de bir sükunetlik var sanki bu aralar,
Leyl-i aşk'ı unutmuş gibi,
Ya da kendi çığlığında boğulmuş gibi..
Hem bu aralar hemdem dostlarda kalmadı yanımda,
Gönlüm bundan dolayı aşikârdır sessizliğe..
Yüreğime dokunmaya korkar oldum bu aralar,
Ya nefes almıyorsa diye...
Her gece çığlıklarını duymaz oldu artık,
Ben yüreğime dokunmaya korkar oldum.
Belki de kendi sessizliğin de ölüm'e mahkum ettim diye suçlu oldum..
Şimdi ben bir gönlün nasıl her gece feryatlarına şahit olduysam,
Sende
Yitip gitmesine şahit olmalısın benimle...
Zirâ bu aralar,
Yüreğimdebir sessizlik var...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
incindim...
PoetryHayat hep tevafuk ettirir hüzünleri.. yoksa bunca hüznün tesadüf olmasına akıl erirmiydi.. Yürekler incinirdi önce, dal misali.. fakat kimseler duyamazdı çatırdamasını... hemdem dostlar dahi.
