HOSPITAL × TaeGi

5. Bölüm

Aklıma gelen fikirle ayağa fırladım, YoonGi şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu. "Noldu?" gözlerini üzerime dikmişti. "Sabahtan beri hiç yemek yemedim... Acıktım! Yemek yemem gerek! Öleceğim galiba!" deyip ona baktım. Yüzünde kısa bir süre gülümseme oluşmuştu fakat hemen silinmişti. Her zamanki ciddiliğiyle "Bu muydu yani? Kafeteryada bir şeyler yeriz." demişti.

"Acıkmamı hafife mi alıyorsun? Çoğu şeyden önemli olan bir şeyi hemde? Yemek istiyorum!" deyip benimle gelmesi için ona dönüp işaret ettim ve koşmaya başladım. O anda cam kapıyla adeta bütünleştim...

Arkada gülme sesleri geldiğini duymuştum, baktığımda ise Yoongi'nin kahkahalar attığını görmüştüm. Yüzümü buruşturup ayağa kalktım ve "Camın bu kadar temiz olması benim suçum değildi!" deyip dil çıkarıp, içeri düzgün bir şekilde girdim.

Peşimden geldiğini biliyordum çünkü dil çıkarmama sinirlenmiş gibi mırıldanıyordu. Umursamayıp hızla açık büfeye geçtiğimde ne varsa tabağıma aldım. Şaşırmış gibi bakarak "Büfedekilerin tamamını aldın neredeyse, hepsini yiyebileceğine emin misin TaeHyung?" demişti. "Seni bile yiyebilirim şuan." diye mırıldandım duyamayacağı bir sesle, sonra kafamı evet der anlamında salladım.

Hala şaşkınca bana bakıyordu. Dediklerimi duymuş gibi konuşmaya başladı "Beni bile yiyebilirmişsin gibi hissediyorum. Sanırım bundan sonra aç kalmana izin vermemeliyim."

Biraz şaşırmıştım ama belli etmedim. "Nereye otursak?" dedim ve ona döndüm. Köşe, cam kenarını işaret etti ve bende oraya doğru yöneldim. Kendi tabağına benimkinden kat kat az yemek alıp peşimden gelmiş ve karşıma oturmuştu. "Bunlarla doyacağına emin misin?" dediğimde başını evet anlamında sallamakla yetinmişti.

Bir anda nasıl bu kadar yakın konuştuğumuzu düşündüm. Aniden olmuştu ve benden büyük olup olmadığını merak ediyordum. Büyükse hitap şeklimi değiştirmem gerekecekti. YoonGi ile göz göze gelince düşüncelerimden sıyrıldım ve "Ne zaman hastaneden çıkabilirim acaba?" dedim. "Daha var çıkmana." gayet net ve açıktı... "Ama diğer doktor çıkabileceğimi söylemişti." dedim. "Evet, sonradan yanlış kişiye söylediğini fark etmiş."

"O zaman, ben hala iyileşmedim mi? Ama o sargılar bile çıkarıldı, bir şeyim mi var? Bana söylemiyor musunuz?" dedim gözlerine ciddiyetle bakarak. "Hayır bir şeyin yok." yemeğine bakarken konuşmuştu. "O zaman neden taburcu olamıyorum?" dedim. Tamam gidecek yerim yoktu ama hastanede de yatmak hoş değildi. Hem sıkılmıştım da, çalışmak istiyordum.

Bir süre sessiz kalmış ve sanırım düşünmüştü. "Kalacak yerin var mı?" demişti sessizliğinden sonra. "Yok ama..." deyip sustum, ne diyeceğimi bende bilmiyordum aslında. Sadece çıkmak istemiştim. "O zaman burada kalmaya devam ediyorsun." gözlerime odaklanmış, bakıyordu. "Ama hastanede yatmak çok sıkıcı. Hem işe de dönmek istiyorum artık."

"Nerede çalışıyorsun?" "Şaşıracaksın ama, burada." Hafif öksürmüş ve "Burada mı? Doktor musun?" demişti. "Hayır, hastane avukatının yanında, stajyer avukatım."dememle şaşkınca "O sen miydin yani?" demişti. "Yani o diyerek benden bahsesiyorsan, benimdir. Ben değilsem benden bahsetmiş olamazsın, değil mi?" kendi cümlemle kafam karışmıştı.... Tuhaf tuhaf bakıyordu... "Hep böyle mi konuşursun?" Düşündüm ve "Umm sanırım, yani emin değilim" dedim. 

Anlamış gibi kafasını salladı "Nerede kalmayı düşünüyorsun peki?" dedi merak ediyor gibi durarak. "Henüz düşünmedim aslında. Belki küçük bir yer kiralarım, tek başımayım zaten, benim için yeterli olur."

"Hastanede kal, zaten burada çalışıyormuşsun." umursamıyor gibi fakat bir o kadar da umursuyor gibiydi konuşmuştu... "Ama bir süre sonra zaten taburcu olacağım, o zaman ne diye kalayım burada? Burada öyle bir imkan var mı?" diye sordum merakla. "Hayır, yok. Bu arada sen bu hastanenin sahibini tanıyor musun?" dedi. "Imm hayır, tanımam mı gerekiyor?"diye sorduğumda başını olumlu anlamda sallayıp "Burada kalmak istiyor ya da daha çabuk kalacak yer bulmak istiyorsan tanıman gerek." dedi. "O zaman bizi tanıştırır mısın?" dedim şirin bir tavırla. Ben olsam bizi tanıştırırdım çünkü bu şirin duruşum karşısında kimse kayıtsız kalamazdı. Omuz silkip "Belki de tanıyorsundur." dedi. Anlamayan bakışlarla birlikte "Nasıl yani?" dedim."Zamanla anlarsın."

"Anlatmazsan bir şey anlayacağımı sanmıyorum." deyip dudaklarımı büzdüm. Elini uzatıp "Tanıştığıma memnun oldum o halde."dedi. Şaşkınca "Nasıl? Biz yeni tanışmadık ki?" dedim. Sıkılmış gibi derin bir nefes alıp "Sen doktor Min YoonGi ile tanıştın, şuan tanıştığında hastanenin sahibi Min YoonGi." demişti.

Ilk duyduğumda anlamayıp bir süre gözlerine baktım, çok güzeldi. Sonra geçen sürenin uzadığını fark edip kendime gelmeye çalıştım. Yani hastanenin sahibi de kendisiydi. Bu durumda burada kalmam sorun olmayacaktı. Hem işe de dönebilirdim. Ama bir saniye.. o zaman benim asıl patronum Min YoonGi mi şimdi?

Her şey gayet açıktı aslında fakat gözleri doğru düzgün düşünmemi engelliyordu. Ne kadar umursamaz ve soğuk bakıyor gibi dursa da derin bakıyordu...Düşünmeyi bırakmalıydım. WooJu'dan sonda ilk defa böyle düşünüyordum ama yapmamalıydım. Daha onu aklımdan çıkaramamışken hem de aldatılmışken birine yeniden nasıl güvenebilirdim? Bu oldukça zor olacaktı. Her şeyi zamana bırakmam gerekiyordu sanırım.

Uzun süren sessizlik sonrası YoonGi'nin yemeğini bitirmiş ve bana bakıyor olduğunu farkettim. Gözlerindeki umursamazlık yavaş yavaş yerini şefkate ve sevgiye bırakıyor gibiydi. Bakışları daha bir anlam kazanıyordu zamanla. Ama düşünmemem gerekiyordu, kendime engel olmalıyım diye geçiriyordum içimden ki ortamdaki sessizliği aniden "Hadi kalkalım!" diyerek bozdum.

Bir şey demeden yavaşca kalkıp önden yürümeye başlamıştı. Tabiki bende onu takip etmeye başlamıştım. Nereye gittiğimizi bilmiyordum ama aklımda bir soru vardı. Hastanede kalmaya bir hasta yatağında mi devam edecektim? Yoksa hastanede kalabileceğim başka bir yer var mıydı? Ama bunu soramazdım. Zaten yük olmuş hissediyordum.

Merhaba! Gecikmeden dolayı tekrar özür dileriz. Devrik cümleler, yazım yanlışları, hoşunuza gitmeyen yerleri vs. satır arası yorumlarda veya mesaj atarak bize belirtebilirsiniz. Umarız beğenerek okursunuz. ♡♡