MAAR HOE DAN!?

H1

Het is zondag ochtend en Mila zit beneden op de bank een broodje te eten. Ze hoort haar telefoon trillen en kijkt erop en ziet dat het een berichtje van Charlotte is:
Hoelaat kom je me ophalen?
Waarop Ik antwoord met: zodra het tijd is ;) dus om 19:30.
Ze antwoord met een duimpje omhoog met de tekst van tot zo dan. Ik leg mijn telefoon weer weg en begin te piekeren over wat ik aan ga doen en of hij ook komt. De laatste gedachte schud ik snel van me af en ga naar boven. Terwijl ik met een bedenkende blik naar mijn kast kijk hoorde ik mijn moeder niet mijn kamer binnen lopen.
Dus toen ik opeens een stem achter me hoorde schrok ik een beetje en zag dat het mijn moeder was. Toen ik beter keek zag ik dat ze iets achter zich verstopt hield en vroeg: mam wat heb je achter je? Waarop mijn moeder een plastic tas achter zich vandaan haalde en hem aan mij. Ik keek in de tas en haalde er een jurk uit die ik vanochtend nog had bekeken op een website en kijk mijn moeder blij aan en geef haar een kus op haar wang en bedank ik haar. Waarop mijn moeder zegt: ik dacht al dat je hem leuk zo vinden. Waarop ik vraag hoe wist je dat en mijn moeder beantwoord die vraag met een knipoog en zegt wat ze bijna altijd in zo n situatie zegt: ik ben je moeder wat had je anders verwacht. Meestal als ze dat zegt moet ik altijd lachen maar deze keer niet, want ik heb zo n gevoel dat er iets niet klopt, maar lach toch naar der omdat ik later denk van wat zou er mis mee moeten zijn dan.