Dus ik kijk hem aan en hij mij en tot mijn verrassing was ik degene die vroeg of hij wilde dansen. Ik zag aan zijn gezicht dat hij erover na dacht en haalde zijn schouders op en zei: sure. Tijdens de dans zeiden we geen woord we keken elkaar alleen maar aan (niet dat ik het erg vond). Ik dacht in mezelf dat deze avond niet beter kon worden, maar tot mijn spijt was het liedje alweer afgelopen. Ik zei tegen hem dat ik het gezellig met hem vond en dat ik maar weer eens naar mijn vriendinnen moest gaan. Hij knikte en voegde eraan toe dat hij het ook leuk vond en dat hij het leuk zou vinden als we meer contact zouden hebben en ik stemde daarmee in. Na dit gezegd te hebben draai ik me om en loop naar mijn vriendinnen die me aan zien komen en beginnen te lachen en natuurlijk weet ik waarom. Ik loop naar Charlotte en begin ook te lachen en zij nog harder. Dan vraagt ze: en kan die een beetje goed dansen, zeggend met een knipoog, waarop ik zeg met een glimlach: beter dan mij en we moeten beide nog harder lachen. Dan hoor ik mijn telefoon trillen en kijk erop en zie dat mijn moeder appt dat ze er is. Ik tik Charlotte op haar schouder en zeg half schreeuwend dat mijn moeder er is. We lopen het gebouw uit en zien mijn moeder staan en lopen erheen. Ik stap in en we rijden op weg naar Charlotte s huis. Onderweg naar haar huis praten we en als we er zijn geven we elkaar een knuffel en zeggen gedag. Weer terug in de auto vraagt mijn moeder hoe het was en ik vertel alles ( behalve natuurlijk dat ik met David heb gedanst). Mijn moeder kijkt me nieuwsgierig aan en vraagt: en die jongen dan? Waarop ik haar aankijk, of ik haar niet begrijp en vraag terug: welke jongen? Mijn moeder kijkt me aan en zegt: die jongen waarover Charlotte het had. Waarop ik misschien iets te snel antwoord: ze zat me maar te plagen er is geen jongen. Me moeder denkt na en zegt uiteindelijk: oké. We komen thuis aan en ik loop meteen naar boven en doe mijn pyjama aan en ga op bed liggen. Het is al laat maar ik pak toch mijn dagboek en schrijf erin op wat er vannacht allemaal gebeurd is en leg hem weer weg en val in slaap.
JE LEEST
MAAR HOE DAN!?
RandomSoms begin je te twijfelen of het nou echt of nep is soms weten ze dingen die ze niet zouden kunnen weten. Door deze gedachte blijft er in je hoofd nog maar 1 vraag over: maar hoe dan!?