FIREWORKS (On Hold)

Κεφάλαιο 1|| Creep

Κοιτάζω το ρολόι πάνω από το γραφείο μου. 3:42. Υπέροχα! Για άλλη μια φορά χάθηκα στον κόσμο μου και αύριο δε θα μπορώ να ξυπνήσω.
Και να πεις ότι περνάω ωραία όταν σκέφτομαι, τότε θα έλεγα πολύ καλά κάνεις Νεφέλη μου. Αλλά όταν αναφερόμαστε σε εμένα, αυτό διαφέρει πολύ από την πραγματικότητα.
Οι σκέψεις μου είναι τόσο μίζερες, όσο και η καθημερινότητα μου. Σκέφτομαι τα παντα. Από το πιο απλό πράγμα, όπως τον τρόπο που κάποιος μου είπε "καλημέρα", μέχρι το αν θα έρθει εκείνη η μέρα που θα με αγαπήσω ή έστω θα συμβιβαστώ με το ότι είμαι εγώ.
Να μην ξεχνάμε το πόσο άχρηστη και ανίκανη είμαι. Δεν πετυχαίνω σε τίποτα και απογοητεύω συνεχώς αυτούς τους λίγους που με ανέχονται.
Όλες αυτες οι σκέψεις δεν σταματούν με τίποτα. Είναι μια δίνη που δεν έχει τελειωμό. Σαν μια μαύρη τρύπα που σε τραβάει βίαια μέσα της και δεν υπάρχει καμία ακτίνα φωτός. Βλέπω τη ζωή μου σαν θεατής και όχι σαν πρωταγωνίστρια. Και είναι κρίμα, με λυπάμαι, αλλά δεν έχω τρόπο να βγω από αυτή τη δίνη.
Την ώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, ξεκινάω να αγχώνομαι. Γιατί είμαι και τελειομανής εκτός από άχρηστη. Είναι δύσκολο να το κατανοήσει κάποιος αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα, που με οδηγεί στις κρίσεις.
Βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω λίγο αέρα, το κρύο του Μαρτίου με κάνει να νιώθω ζωντανή. Κοιτάζω τα σπίτια της χαοτικής πόλης. Είναι πολλά. Τόσοι άνθρωποι και εγώ νιώθω τόσο μόνη αυτή τη στιγμή.
Λογικά θα κοιμούνται, γιατί δεν έχουν αυτό το ηλίθιο κεφάλι που είναι σαν σφουγγάρι και γεμίζει με καταστροφικές σκέψεις.
Μπορεί κάποιοι να είναι ξύπνιοι και να διασκεδάζουν, γιατί δεν έχουν ούτε το άγχος, ούτε τις "ανασφάλειες" να τους εμποδίζουν. Θα έχουν ανθρώπους που τους θέλουν και περνάνε καλά μαζι τους.
Δυναμώνω την ένταση στα ακουστικά. Ασυνείδητα ξεκινάω να σκέφτομαι πως θα ήτανη ζωή μου αν όντως ήμουν ένας τέτοιος άνθρωπος. Αλλά όχι, ούτε νιώθω αρκετά καλά με εμένα για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδυα, ούτε μου ταιριάζει ο τρόπος διασκέδασης των περισσότερων για να μπορώ να πω πως θα τον υιοθετούσα.
Σιωπή...
Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να βασανίζεται όσο εγώ αυτή τη στιγμή.

What the hell I'm doing here?  I don't belong here.
Να ένα από τα μόνιμα συναισθήματα- απορίες που κατοικούν στο μυαλό μου. Πάλι καλά που έχω και την μουσική, γιατί είπαμε είμαι ανίκανη ακόμα και για να εκφραστώ. Οπότε πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος για εμένα. Το χειρότερο νομίζω είναι ότι δε σταματάω να σκέφτομαι.
Και γιατί δε μιλάω σε κάποιον φίλο; Γιατί ο μόνος φίλος μου είναι το τετράδιο μου. Γνωστό και ως καταφύγιο σκέψεων μου.
Επιστρέφω στο δωμάτιο μετά από λίγες ακόμα σκέψεις. Ξανακοιτάζω το ρολόι. 4:26, ώρα για λίγη ξεκούραση. Το καλό με τον ύπνο είναι ότι σε ηρεμεί κάπως. Γι'αυτό και εγω προσπαθώ να κοιμάμαι κατά τη διάρκεια της μέρας, αποφεύγοντας ανθρώπους και προβλήματα.

Είναι  η πρώτη φορά που αποφασίζω να ανεβάσω κάτι, οπότε πιθανότατα να μην είναι και τόσο καλό. Αν λοιπόν το διαβάσει κανείς αυτό και έχει να προτείνει κάτι για βελτίωση, ας σχολιάσει.