FIREWORKS (On Hold)

Κεφάλαιο 8||Όνειρο ήταν

Νεφέλη's point of view

Σάββατο 28 Απριλίου

Περιμένω με την Ισμήνη, τους άλλους δύο έξω από ένα σινεμά, την ώρα που μου μιλάει για το παρά λίγο αγόρι της.

"Βασικά είναι πολύ παράξενο. Ξέρεις σταμάτησε να μου μιλάει απότομα. Έκανα τα πάντα για να επικοινωνούμε και να μηδενιστεί η απόσταση που μας χωρίζει.

Και πλάκα πλάκα όταν τον γνώρισα ήταν που χώρισα με την Ελίζα. Ακόμα την αγαπάω, αλλά με εκείνον ήταν πολύ διαφορετικό.

Εύχομαι και σε εσένα να γνωρίσεις κάποιον και να καταλάβεις από την πρώτη φορά που θα μιλήσετε πως θα γίνει κομμάτι του εαυτού σου." κοιτάει έτοιμη να κλάψει το πεζοδρόμιο.

Μέσα σε όλα τα προβλήματά της έχει και αυτό.

"Υποθέτω πως όταν είστε έτοιμοι να το ζήσετε θα έρθει από μόνο του, αφού έχει γίνει κομμάτι του εαυτού σου. Τώρα σκούπισε τα δάκρυα γιατί έρχονται τα παιδιά και όπως είπαμε θα περνάμε καλά γιατί μας αξίζει."

Με αγκαλιάζει και φοράει ένα σχεδόν ψεύτικο χαμόγελο.

Χαιρετάμε την Ελίζα και τον Δημήτρη και μπαίνουμε στην αίθουσα.

[...]

Η ταινία τελείωσε και περπατάμε όλοι μαζί συζητώντας.

"Προσέξατε ότι κάνεις μας δεν φοράει κάτι χρωματιστό σήμερα;" μια ακόμα παρατήρηση του Δημήτρη οδηγεί σε έναν συνειρμό μου.

"Μαύρα σαν την καρδιά και το μέλλον μας"

Ο δρόμος μας χωρίζει και φεύγω με την Ελίζα.

"Να σου πω, βιάζεσαι να πας σπίτι;"

"Εμ βασικά έχω προπόνηση αύριο."

"Έλα ρε Νεφελάκι, πρέπει απλά να σου πω κάτι. Δεν θα καθυστερήσουμε πολύ."

"Εντάξει τότε." κάτι μου λέει ότι δεν θα εξελιχθεί και τόσο ανάλαφρα η βραδυά.

Περπατάμε με κατεύθυνση το κοντινότερο πάρκο και σταματάμε στο πρώτο περίπτερο.

Η Ελίζα παίρνει τσιγάρα και ένα ουίσκι.

Σταμάτησε την.

Όχι μωρέ μια χαρά είναι.

Καθόμαστε σε ένα παγκάκι και ξεκινάει να καπνίζει και να πίνει.

"Θες να αφήσεις την αυτοκαταστροφή και να μου πεις;"

Την έπεισες τώρα...

"Ναι."

Καθόμαστε και οι δύο σιωπηλές για λίγο. Τελειώνει το πρώτο τσιγάρο και το ποτό της είναι κοντά στη μέση.

"Τόσο καιρό προσπαθώ να την ξεπεράσω αλλά δεν μπορώ. Μου λείπει. Προσπαθώ να με πεισω ότι περνάω καλά μακριά τις, ότι είναι καλύτερα αλλά όχι. Τίποτα δεν μπορεί να με πείσει κάτι τέτοιο. Έχω διαγράψει τα τραγούδια μας, δεν ανοίγω τα γράμματα της, έχω κρύψει ό,τι δικό της έχω στο σπίτι μου. Αλλά δεν είμαι εντάξει. Ειδικά όταν την βλέπω να πονάει από τον άλλον. Γιατί εγώ βλέπω πως νιώθει. Εκείνη όμως αγνοεί."

Μόλις τώρα σου είπε ότι προσπαθεί να ξεπεράσει την Ισμήνη, όσο εσύ νόμιζες ότι έχει το θέμα με τον ανώριμο;

Μάλλον.

"Την έχεις κάθε μέρα δίπλα σου όμως. Αυτό έχει τα θετικά του. Και μιλάτε και βγαίνετε μαζί. Σίγουρα δεν είναι το ίδιο αλλά και πάλι είναι κάτι."

Συνεχίζει να πίνει μέχρι που το μπουκάλι αδειάζει και το πετάει πίσω της.

"Τελικά αυτό που είπες πριν ισχύει. Μαύρισε η καρδιά μου από τον πόνο. Και νομίζω ότι έτσι είναι πιο ευαίσθητη. Σήκω. Πάμε να φύγουμε."

"Εντάξει πάμε."

Την αφήνω μπροστά από το σπίτι της.

"Πάντως να ξέρεις ότι σε αγαπάει. Όσο δυνατά την αγαπάς και εσύ. Απλά με διαφορετικό τρόπο."

"Δεν νομίζω ότι έχει σημασία πλέον. Τέλος πάντων. Σε ευχαριστώ που κάθησες μαζί μου. Καληνύχτα."

"Καληνύχτα. Πρόσεχε."

Γυρνάω σπίτι σκεπτόμενη ότι τελικά είναι πολύ εύκολο να πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε. Ίσως έτσι να μπορώ να συγχωρώ ακόμα πιο εύκολα.

Τετάρτη 2 Μαΐου

Ιάσονας: αυτό δεν το περίμενα είναι η αλήθεια.

Νεφέλη: ναι είναι λίγο παράξενο...

Ιάσονας: ωστόσο δεν μου είπες ακόμα ποια είσαι.

Νεφέλη: δεν είναι ανάγκη να ξέρεις. Καλύτερα μια άγνωστη. Επίσης δεν έχουμε μιλήσει και καθόλου.

Και ναι μόλις φανερώθηκε ότι είμαστε στο ίδιο σχολείο.

Όχι που θα σου πήγαινε κάτι καλά εσένα.

Ιάσονας: απλά πες μου το όνομα σου ή κάτι τέλος πάντων.

Νεφέλη: ωραία λοιπόν με λένε Νεφέλη.

Δεν σε ξέρει μην ανησυχείς.

Ιάσονας: Δεν μου λέει κάτι.

Νεφέλη: δεν περίμενα το αντίθετο.

Εντάξει ώρα για ύπνο. Και αύριο ζητάς βοήθεια από την Ισμήνη.

Τι τις ήθελες τις συζητήσεις και εσύ. Αν αυτό ήταν κάτι σε όνειρο θα έμοιαζε πιο πολύ με εφιάλτη.