FIREWORKS (On Hold)

Κεφάλαιο 7||Το soundtrack της πόλης

Ιάσονα's point of view

Κυριακή 15 Απριλίου

Στη στάση του λεωφορείου οι μισοί και οι άλλοι μισοί στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Έχουμε 20 λεπτά πριν φύγει ο καθένας για το σπίτι του.

Με την μουσική να παίζει από το ένα ακουστικό κοιτάζω τους υπόλοιπους να στρίβουν τσιγάρα και να σκέφτονται. Ξέρω ότι κάτι τέτοιες ώρες είναι δύσκολες για όλους μας. Δεν χρειάζεται να μιλάς πάντα. Έχουμε ο ένας τον άλλον και είναι αρκετό να μην νιώθεις μόνος.

Αδειάζω τις σκέψεις μου στο χαρτί με τον ρυθμό που αδειάζω την μπύρα μου.

03:22 Σε λίγες ώρες έχω μάθημα αλλά ξέρω πως ο ύπνος δεν θα με βοηθήσει όσο η παρέα.

Ο Σταύρος και ο Γιάννης, είναι κομμάτια. Λογικά θα σκέφτονται ό,τι και εγώ. Ίσως ο λόγος που είμαστε τόσο δεμένοι είναι τα προβλήματα που έχουμε και η κοινή λύση που τους δίνουμε.

Και μέσα σε όλα αυτά σκέφτομαι συνεχώς και την Έλενα. Αυτό το κορίτσι είναι τόσο υπέροχο.

Αρχικά μπορεί να έχει τον αέρα της ντίβας, αλλά δεν παύει να φαίνεται γλυκιά. Φαίνεται να της αρέσει η τέχνη και είναι πολύ ενδιαφέρουσα γενικότερα. Σαν τα κορίτσια για τα οποία μιλάνε τα τραγούδια.

Και εσύ φαίνεσαι ερωτευμένος και είσαι γενικότερα.

Το ξέρω...

Η όραση μου θολώνει όσο σκέφτομαι και μεταφέρομαι σε έναν φανταστικό κόσμο που είμαι χαρούμενος, δεν έχω ανασφάλειες, έχω όσους θέλω δίπλα μου και είναι και αυτοί ευτυχισμένοι.

Δεν πρόκειται να γίνει κατι τέτοιο.

Μπερδεμένα κομμάτια ενός παζλ που κάνεις δεν θα μπει στον κόπο να φτιάξει είμαστε.

Ούτε η Έλενα.

Δυστυχώς.

Ξέρεις αν για μια φορά βασιστείς στον εαυτό σου και δεν κρυφτείς πίσω από δικαιολογίες ίσως τα καταφέρεις και μόνος σου. Άνοιξε τα μάτια σου, μπορεί να βρεις κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά να ενώσει τα κομμάτια σου και όχι απλά να πάρει μερικά που του λείπουν.

Δε νομίζω. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Δώσε μια ευκαιρία απο αυτές που πετάς διαρκώς σε άτομα που δεν σου τις ζητούν καν.

Δεν επείγει.

Αποχαιρετώ με ένα νεύμα την παρέα και μπαίνω μέσα στο λεωφορείο. Δυνατή μουσική για να μην ακούω τις σκέψεις μου και ελπίζω να αντέξω.

Νεφέλη's point of view

Το λεωφορείο και η διαδρομή για το σχολείο δεν μου είχε λείψει καθόλου. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι και να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου.

Πολλά θες.

Τελικά η καλύτερη λύση είναι να σκέφτεσαι κάτι διαφορετικό. Όπως τι θετικό θα έχει η μέρα.

Μόνο ότι θα δω τα παιδιά. Ο καθένας μας αυτό σκέφτεται λογικά. Όλοι με τις δυσκολίες μας και ενώνουμε τις σκέψεις μας όταν είμαστε κοντά. Νομίζω ότι αυτό είναι και το νόημα. Να καταλαβαίνει ο άλλος ότι κάτι δεν πάει καλά και απλά να κάθεται δίπλα σου.

Κατεβαίνω από το λεωφορείο και με περιμένει η Ισμήνη. Μιλάμε όσο πηγαίνουμε στο σχολείο.

Η πίεση από τα μαθήματα και ένας ακόμα τσακωμός των χωρισμένων γονιών της, της έχουν πάρει όλη τη διάθεση.

Μέσα στην τάξη μας περιμένει η Ελίζα, που είναι επίσης πολύ πεσμένη. Προσπαθεί να ξεπεράσει το πρώην αγόρι της με ένα σωρό άλλους, αλλά κάθε φορά της θυμίζουν πως δεν είναι αυτός.

Πρώτη ώρα κενό οπότε κατεβαίνουμε στο προαύλιο, σιωπηλές. Ο Δημήτρης είναι ήδη εκεί και διαβάζει. Οι γονείς του είναι πολύ πιεστικοί με τα μαθήματα. Θέλουν να σπουδάσει για να έχει ένα καλύτερο μέλλον από αυτούς. Λεφτά για φροντιστήριο δεν έχουν, οπότε εκείνος για να μην τους απογοητεύσει διαβάζει αδιάκοπα.

Λίγες στιγμές σιωπής αργότερα η Ελίζα αρχίζει να γελάει με την κατάσταση μας. Την ακολουθούμε και οι υπόλοιποι. 

"Εγώ πάντως λέω να κάνουμε κάτι να ξεσκάσουμε. Όσο καθόμαστε σπίτι δεν βγαίνει τίποτα. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε." η Ελίζα μας κοιτάει με την ελπίδα ότι θα συμφωνήσουμε.

"Έχεις δίκιο Νεφέλη σημείωνε ιδέες", μόνο και μόνο τα χαμόγελα μας είναι αρκετά να πείσουν και τον Δημήτρη.

[...]

22:17 Εξουθενωμένη από το σχολείο και το διάβασμα ψάχνω να κάνω κάτι για να ηρεμήσω. Βγάζω από την τσάντα μου τη λίστα που φτιάξαμε το πρωί και αρχίζω να ζωγραφίζω γύρω της.

Η σκέψη μου ταξιδεύει στον καθαρό ουρανό με τα πυροτεχνήματα και την υπόσχεση μου. Όποτε ξεκινάω να φτιάχνω την δική μου λίστα με πράγματα που ίσως με κάνουν χαρούμενη.