Mission Undercover [On-Going]

Yuki Mendoza

So guys, this is Yuki's point of view. Enjoy reading!

----------------

Narinig ko ang alarm clock ko, kahit inaantok ay wala akong nagawa kundi ang bumangon kung ayaw kong mahuli ako sa klase ko.

I took a bath, pagkatapos ay nagbihis at nag-ayos ako. My everyday ritual sucks, maybe because boring akong tao kaya ganon?

Bumaba ako at dumiretso sa kitchen, I saw Dany and Devon cooking already. Si Kara, wala pa siguro tulog pa yun.

Pumunta ako sa dinning area at umupo sa isa sa mga upuan don, napansin nila akong dalawa kaya binati nila ako.

"Yeah, good morning." sabi ko at humikab pa. Masyado yata akong napuyat kakabasa ng novels.

"Wala sa mood?" Dany asked, tumango na lang ako with my sleepy eyes.

"Hmm! Bitin tulog nyan!" sabi naman ni Devon, "Did you watched porn last night? I heard some moans--"

"Hell no, Devon!" pasigaw kong sabi, I'm not watching porn! I mean never, hindi talaga!

Tumawa ng malakas si Dany, "It's Kara. I'm on her room last night." she said.

"You two are watching porn?! Watdahel?" I said, then there's Devon laughing her ass out!

"Oh dear, Yuki. We're not kids anymore! Haha! I'm already 22, Kara and Devon is 21 while you.. god! You are 20 years old already! Hindi kana teenager!" Dany said.

Yeah tama sya, hindi na ko bata. Pero kahit ako ang pinakabata sakanila, ako naman yata ang pinaka-mature. Dahil puro na kalokohan yung tatlo!

"What's for breakfast?" bigla ay sumulpot si Kara sa kitchen, umupo naman sya sa tabi ko.

"Spam, Eggs and Fried Rice." hinain na nila Dany yung niluto nila.

"Wow! Spam!" sabi ni Kara, agad sayang tumuhog sa tinidor nya ng dalawa!

"Oh akala ko ba, diet ka?" Devon said, she's grinning.

"It's okay, pwede ko naman i-resume yon next time. Diba, Dany?" Kara asked Dany. Si Kara na yata ang pinaka-childish dito, ewan ko ba jan. May saltik din sa utak.

"Yeah right, kumain ka na nga."

After kong kumain, nagpaalam na ko sakanila. Well mamaya pa kasi klase nila eh. I go to the garage saka sumakay sa kotse ko. We have our own car, as usual, pinaka-expensive ang kay Dany.

When I got to school, ipa-park ko na sana ang sasakyan ko sa usual spot nito kaya lang may nakaparada ditong kulay grey na sasakyan! Wth--kanino to?!

Didn't he or she read the sign?! It says, Yuki Mendoza's Spot!

Bumaba ako sa kotse ko, wala akong pake kung nakaharang ang sasakyan ko sa gitna! I called the guard na naka-aasign dito sa parking lot.

"Bakit may naka-park to dito? Diba may sign na nakalagay dito!" I'm almost pissed.

"Sorry po mam, ipapatawag ko na lang ang may ari ng sasakyan na yan." sabi nya at bumalik sa desk nya.

Nakakainis naman oh, male-late na ko! Sino ba kasing walang hiya ang nagpark nito dito?! Nakakaurat!

Maya-maya pa ay bumalik na ang guard kasama yata yung may ari ng sasakyan. Kung ide-describe ko sya, tingin palang mukhang papresko na! Yung mga pa-cool type ganun!

"Is there a problem?" tanong nito, "I'm the owner of this car, I'm Kleo Montreal." he even offer his hands pero hindi ko pinansin yon.

"Haven't you read the sign? It says, my spot." mataray kong sabi.

"Oh so you're Yuki Mendoza. Nice to meet you--"

"Can you just please move out your car? Im in a hurry you know?" I rolled my eyes on him. Nakakairita, 15 minutes na lang ay mags-start na ang first subject ko!

"I won't." napabaling ako agad agad sa sinabi nyang yon, at agad ring bumakas sa mukha ko ang inis! Magsasalita na sana ako kaya lang, "Unless you date me."

Agad akong napanganga ng literal, he asking me to date him? No, he didn't even ask!

"Watdahel are you--" I cut off by his words,

"Date me or your life will be miserable." He even said that grinning! Wat da ef, is with this guy?!

That asshole! Anong akala nun sakin? Mabilis mauto? Ha! In his dreams! I never go out with guys!

So ayun nga, nagpark na lang ako kanina sa iba. Ang kapal naman nya para ayain akong i-date sya, like who was he? Ang presko masyado!

Hindi muna ako umuwi sa apartment, dumiretso ako sa masyon ng mga magulang ko. Misanan lang ako kung umuwi dito, kaya nga hindi ko alam kung bakit nakita ko na lang ang sarili ko na nagda-drive papunta dito.

Pinagbuksan ako ng gate nung guard, agad kong pinark yung kotse sa may garage.

"Rayuki!" I was greeted by Nini. Ang personal maid ko, actually kababata ko sya kaya hindi ko sya tinuturing na maid.

"Hello, Nini." niyakap nya ko kaya niyakap ko din sya, "Where's mom and dad?"

"Nasa meeting pa daw eh, pero pauwi na yun" sagot nya, alam kong naiisip nya na kung ano yung reaksyon ko. "Wag kana malungkot jan. Kumain kana ba? Tara, nagluto na si Mama." inaya nya ko sa kusina kaya sumunod naman ako.

Nakita ko ang mama nya na si Nanay Irin, parang nanay ko na rin sya. Sya kasi ang nag-alaga sakin nung wala sila mom dito sa pinas, they're always on their business trip!

Laging sinasama ni Nanay Irin si Nini dito sa mansyon noon, masayahin si Nini at makulit unlike me masyadong seryoso. She became my friend, actually sya ang kaunahang kaibigan ko before I met Devon, Kara and Dany nung nag-grade4 ako.

"Oh, Rayuki. Kumain kana. Nako! Buti na lang nagluto na ako." Aya ni Nanay Irin, sya at si Nini lang ang tumatawag ng full name ko. Simula kasi ng maghigh-school ako ay Yuki na ang ginamit ko.

Nagsimula na akong kumain, niyaya ko pa nga sila kaso busog na daw sila. Nagkanya-kanyang alis muna sila dahil may trabaho pa daw silang tatapusin dito sa mansyon.

I heard my parents car outside kaya nagmadali akong lumabas sa kitchen kahit hindi pa ko tapos kumain.

"Mom.. Dad.." tawag ko sakanila, but they didn't bother to look at me. Mukha silang mga pagod. "Dad.." tawag ko kay Dad, he finally looked at me.

"Oh Yuki, what are you doing here?" tanong sakin ni Dad.

I smiled, "Wala may kukuhanin lang akong gamit dito dad. How's work?"

"It's tiring." sabi nya saka kami pumasok ng mansyon.

Nakita ko naman si Mom na paakyat pa lang sa hagdan, she didn't look at me.

"I'll be resting na, okay? Goodnight, Yuki." sabi ni dad saka sumunod ng akyat kay Mom.

Ever since bata pa ko, hindi kami close ng parents ko. Hindi ko alam kung bakit, pero hindi ko na lang din masyadong tinuunan ng pansin. Kahit masakit sakin.

Hindi kasi kami close ng pamilya ko e, ewan ko ba. Maybe because they only see my wrongs. Alam mo yun? Yung feeling na lagi kang kino-compare sa ate mo? It hurt as fck. Kahit kelan naman kasi ay hindi ako magiging si ate.

Laging mali ko yung nano-notice nila, I've never been right to their eyes. Naalala ko tuloy yung madami akong nakuha na awards nung elementary, akala ko matutuwa sila non but pinagalitan nila ako because bumagsak ako sa isang subject non dahil hindi ko gusto ang itinuturo ng teacher namin sa subject na yon. Hindi naman talaga bumagsak, parang pasang awa ganon. First time ko magkaline of 7 nun.

Everytime I got an awards, wala akong naririnig na greetings sakanila tulad nung mga parents ng kaklase ko. I felt jealous, bat pag si Ate ang may awards they even throw a party for her? Bat.. ang unfair nila?

I wiped my tears, why am I crying anyway! I should be used to it, buong buhay ko ay kinukumpara ako sa ate ko. Kahit medyo wala na kong gana ay bumalik na lang ako sa kusina at tinapos ang kinakain ko.