Müthiş bi korku hissetti içinde. Evet, gerçekten korkuyordu. Sebebini biliyormuşçasına bu korkuyu sorgulamaktan vazgeçti. Yavaş adımlarla yürümeye devam etti;korkak,titrek,narin adımlarla... Yürüdükçe içindeki korku bir çığ gibi büyüyordu. Birdenbire arkasını döndü,yalnızca birkaç adım attığını farketti. Oysa ne çok şey düşünmüştü! Hızlı hızlı soluk alıp vermeye başladı,bu bi 'alış - veriş' sayılabilirdi onun için. Her nefes aldığında soğuk koridorun yalnızlığını içine çekiyor,her nefes verdiğinde içindeki nefreti kusuyor gibi bi hali vardı. Odaya yaklaştığını farkedince bu düşünceleri kovdu zihninden. Kendine bi çekidüzen verdi,ciddiyetine büründü ve yavaşça tıklattı kapıyı.Cevap beklemeden girdi içeri.Ona göre ne olacaksa bir an önce olsundu. Ama içeri girince bir an olsun duraksadı. Çünkü kendini hazırlamamıştı bu korkunç manzaraya. Aslında üzüldüğü de söylenemezdi babasının bu haline. "Ettiğini çekersin" dedi içinden. Hasta yatağının yanındaki koltuğa ilişti hemen. Babası uyuyor muydu yoksa baygın mıydı anlamadı, merak da etmedi. Yüzüne baktı bir süre,uzun bir süre... Yüzündeki masumluğun vicdanını oynatmasına izin vermedi. O, babasını çok iyi tanıyordu. Bu masum duruşun ardında koskocaman bi kalleşlik vardı. Aklından bi türlü silemediği,annesine uyguladığı işkenceleri hatırladı. Ha bir de dün gece yi...
