Albus Potter : de reünie

Hoofdstuk 11

Hey, ik ben terug! Ik had examens en had dus lang niet kunnen schrijven, sorry :( Wat ben ik blij dat ik terug kan schrijven. Het voelt zo bevrijdend! Toen ik terug op mijn account kwam zag ik dat ik 21 volgers had. 21! Wat?! Dat is veel, voor mij is dat veel. Toen ik begon dacht ik dat ik maximum 10 volgers zou hebben maar dit is het dubbele! Zels één meer dan het dubbele. Ik ben zo blij! Ik ben daar echt blij mee! Dank jullie wel!!! Als ik ooit de 25 haal denk ik erover om mijn profielfoto te veranderen naar een echte foto van mij. Misschien. Maar ik ben nu am zo blij met 21 volgers!!!! Ik kan het echt niet geloven. Echt bedankt!!!!

Ok, back to the story! Have fun Potterheads! :)

De kamer van Hoge Nood bleef verschijnen elke keer ze voor die muur stonden. Niemand kon echter verzinnen waarom ze verscheen. Zou ze echt beschadigt zijn? Albus heeft zich voorgenomen er nu even niet aan te denken. Even gaat hij school uit zijn hoofd bannen Hij kijkt door het raampje en ziet hoe de bomen en de velden voorbijrazen. De sneeuw begint terug te smelten en hier en daar piept er al een stukje groen naar boven. Men zegt dat het voor Kerstmis weer gaat sneeuwen dus het groen zal wel weer snel verdwijnen. Het is de eerste dag van de kerstvakantie en Albus en zijn vrienden zitten op de trein naar huis om de vakantie te kunnen doorbrengen bij hun familie. Niemand van zijn vrienden is op Zweinstein gebleven en nu zitten ze dus samen gepropt in een cabine. De reis begon heel hectisch. Witje, de kat van Maud, had het idee gekregen om wraak te nemen om wat er op 1 september was gebeurd en viel Nightmare, Liana’ s kat, aan. Het was al een hele opgave om twee katten te kalmeren maar toen Witje het ook leuk vond Lola, de kat van Lisa, erbij te betrekken begon het feest pas echt. Drie katten liepen achter elkaar aan in een cabine en stootte de uilen kooien omver. Sora, de uil van Rose, en Jack, de uil van Hunter, vlogen in het rond boven de vechtende katten. De enige twee dieren die kalm waren, waren dus Pebbel, de uil van Seth die vredig op Seths schouder lag te slapen, en Fried. Het kattengevecht duurde erg lang want het snoeptrucje, dat Liana op 1 september had gedaan, werkte deze keer niet. Ondertussen stootten de vrienden elkaar de hele tijd aan wat alles nog lastiger maakte. De cabine was overduidelijk te klein voor deze heisa maar ze wilden de deur niet opendoen of ze moesten de katten en waarschijnlijk ook de uilen de hele trein achtervolgen. Er werd minutenlang geduwd, geslagen en geroepen tot Liana het zat werd en heel, maar dan ook heel luid, “HOU OP!” riep. De katten schrokken van angst en probeerde zich zo snel mogelijk onder de zetels te verstoppen, behalve Nightmare die blij en gerust naar haar baasje liep. De katten werden van onder de zetel gesleept en in hun reismandje gestopt. De uilen waren ondertussen, van schrik, zich op het bagagerek gaan verstoppen dus Rose en Hunter konden ze gemakkelijk pakken en in hun kooien stoppen. Ze waren allemaal zo uitgeput dat ze gingen gaan zitten en een halfuur amper wat tegen elkaar hebben gezegd. Albus zit dus nu, uit pure verveling, naar buiten te staren en te tellen hoeveel koeienweide ze passeren. Op de achtergrond kan hij het gejank van Witje horen. Ze houdt blijkbaar niet van haar mand.

 ‘Aaaaah, ik ben het zat! Kan je je kat geen muilkorf omdoen?’ vraagt Hunter geïrriteerd.

 ‘Dierenbeul!’ antwoord Maud. ‘Witje is een heel brave kat, ze haat alleen reizen.’

 ‘Braaf? Ha, dat hebben we daarnet allemaal gezien! En trouwens, waarom noem je je kat Witje? Ze is allesbehalve Wit!’ zegt Hunter dan.

 ‘Ik vond het juist daarom een originele naam. En kijk eerst naar jezelf! Wie noemt er nu een uil Jack? Zo een saaie naam’, zegt Maud.

 ‘Jack is een coole naam en een normale naam. Buiten zijn en Lola’s naam hebben alle dieren hier een vreemde naam, al opgemerkt?’, zegt Hunter.

 ‘Fried is niet zo heel vreemd’, verdedigt Albus zich.

 ‘Je hebt gewoon een i aan fret toegevoegd’, zegt Hunter.