No Return

Three

Ik keek om me heen, ik heb krassen op de muur gemaakt, dagentelling. Ik telde ze, één.. Twee... Drie... Vier. en ga zo maar door, in totaal waren het er dertig. Dertig lange dagen, in deze kerkers. Ik zag Merel.. Ze lag op haar bed, ze was dunner dan normaal. 'Merel.. Gaat het?' Vroeg ik. Merel was haast niet in staat te antwoorden en fluisterde wat. Het leek op: Het gaat. De deur ging open, Daan kwam binnen.. Meestal kwam Marjolijn het eten brengen, dus dit was nieuw. Daan liep naar mijn cel en opende hem. 'Meekomen' Mompelde hij. Blijkbaar had Daan er geen zin in, en als ik moest toegeven ik ook niet. 'Waar gaan we heen?' Begon ik een onschuldig gesprek om meer info te krijgen. 'Naar Manon, je krijgt nog een kans' Antwoorde hij. Moet ik weer naar dat kreng? 'Ze is geen kreng' Zei Daan lichtelijk geïrriteerd. 'O, zei ik dat hardop' Zei ik. Hij knikte. We liepen door een lange gang net zo als de vorige keer. Hij duwde de deur open en ik zag Manon staan. Ik keek haar boos aan. Ze keek mij ook boos aan. 'Nou, nou' Begon ze. 'Praat' Zei ze. 'Alleen als je het netjes vraagt' Zei ik uitdagend. Ik ga haar echt niks vertellen. Ik zag dat een een mes vast had in een van haar handen. Ze had het mes zo stevig vast dat haar knokkels wit waren. 'Als je het verteld, laten we je gaan' Zei ze als onderhandelings middel. Ik wil wel dat Roos en Merel vrij komen... 'Ik wil eerst weten waar Roos is' Zei ik met een vaste stem. 'Ze blijft' Zei Manon kort. Nee nee nee. Ik liep op haar af, Daan was me net te snel af en greep mijn armen. 'Ze blijft, zoals ik al zei. Ze word een van ons' Zei Manon. Manon knikte naar Marjolijn die liep naar de deur en daar stond.. Roos. Ze was aan het huilen.. 'S.. Sorry Rogue' Snikte ze. 'Verrader' Gromde ik. 'Ze bedrogen Merel met de dood!' Riep Roos. Dat was de laatste druppel. Ik trapte Daan, en hij viel op de grond. Ik rende naar Manon. Deborah hield me tegen. Manon kwam naar me toe, ze hield het mes vast en hield het op mijn been. 'Nog een beweging en hij gaat er in!' Riep ze. Ik spuugde haar in haar gezicht. 'Gatver!' Ze drukte de punt van het mes in mijn been. Ik voelde niks. Marjolijn hield Manon tegen. 'Het is nog niet tijd, kalmeer een beetje' Mompelde ze tegen Manon. Ze haalde het puntje weer uit mijn been. 'Wil je nu misschien praten?' Vroeg ze beleefd, alsof haar woedeaanval niet was gebeurd. Ik knikte. Deborah hield het mes nu tegen Roos haar keel. 'We zaten op de school, voor twee jaar. We hadden het overleefd in de bunkers van de school' Ratelde ik er in een keer uit. 'Dat was nog niet zo moeilijk toch?' Vroeg Manon. 'Ik heb nog een vraag' Zei Manon. 'Ben jij de zus van Nyna Topaz?' Die vraag overviel me. Ik knikte, niet wetend wat ik moest zeggen.

Flashback

'Nyna!' Riep ik als twaalf jarig meisje. 'Rogue!' Riep Nyna. 'Kom je hier voor een dagje?' Vroeg ik toen ik uit Nyna haar omhelzing was ontsnapt. 'Nee, ik moet mam iets vertellen.. Dan ga ik weer' Zei Nyna treurig. Ik wist nog hoe veeleisend mam was tegen Nyna. 'O, wat moet je vertellen dan?' Vroeg ik nieuwschierig aan Nyna. 'Ik ga weg. Naar een ander land!' Zei ze. 'Weg van mam' Fluisterde ze zacht. Ik kon het horen maar het was niet de bedoeling. 'Nyna!' Riep mam. 'Ja!' Riep Nyna. 'hoe gaat het?' Vroeg mam die naar buiten kwam. 'Goed.. Maar mam, we moete praten' Nyna pakte mam haar arm en trok haar mee. Weg van mij. Een paar minuten later hoorde ik ze schreeuwen. 'Nyna! Je blijft hier! Hie gaat het nu met NYU?!' Riep mijn moeder zo hard dat waarschijnlijk de buren het ook hoorden. 'Het is niet goed voor... Ik verhuis!' Nyna stapte naar buiten met grote stappen. 'Je blijft' Zei mijn moeder met een dreigende stem, ze pakte Nyna's pols vast. 'Mam! Je doet me pijn' Piepte Nyna. Mam liet los en Nyna rende weg, ze gaf mij geen blik meer waardig. Ze ging weg.. Dat is de laatste keer dat ik haar zag...

Einde Flashback

Mijn ogen werden waterig. 'Ja, is ze hier?' Zei ik zacht. De deur ging langzaam open, op mijn antwoord zag ik Nyna in de deuropening staan. Nyna rende naar me toe en gaf me een dikke knuffel. 'Zusje' Zei ze. Ik duwde haar weg. 'Je had me in de steek gelaten! Je wist wat voor dingen mama me aandeed en toch ging je weg!' Gilde ik. 'Rogue..' Begon ze. 'Het is nog een wonder dat je mijn naam nog weet!' Onderbrak ik haar. 'Ik wil even tijd alleen met Rogue. Manon, neem ze mee' Beveelde Nyna Manon. Manon is toch niet de baas. Ze liepen allemaal de kamer uit. 'Ik moest wel, Rogue' Zei Nyna. 'Geef me één reden waarom?' Ging ik tegen haar in. 'Je gaf me niet eens een blik waardig toen je wegrende! En ik weet niet eens waarom!' Riep ik boos. 'Ik was zwanger, mam wou haar laten adopteren! Ik moest weg.. Als ik je had verteld waarom brak je hart' Zei Nyna lief. 'Nou, dat is je dus mooi gelukt. Nadat je weg ging stopte mam me in de kelder.. Elke dag kwamen er mannen, je wilt niet eens weten wat voor dingen ze deden' Zei ik. Nyna trok een minachtend gezicht toen ik mam haar naam zei. 'Ze zei dat jij haar geld had meegenomen.. Mam zei dat ze weer geld nodig had! Ik was nog maar twaalf...' Mompelde ik. 'Waar is mam? Ik vermoord haar!' Gilde Nyna. 'Seher heeft haar opgeblazen' Er speelde een klein glimlachje rond mijn mond. Nyna knufflde me nog een keer, en eidelijk voelde alles goed...