No Return

Six

Ik draaide me om in mijn bed. Ik stoote tegen iemand aan, wat? Toen dacht ik weer aan Sam, hij was er gister. Sam kreunde, 'is er iemand dood?' Vroeg hij met een krakende stem. Ik keek naar hem en glimlachte, hij was zo schattig 's ochtends. 'Yep' Zei ik met een ploppende p. 'Huh, wie?' Vroeg hij nu heel alert, en ik voelde zijn hand in de mijne. 'Niemand. We moeten er uit' Zei ik, terwijl ik zijn hand losmaakte. Dit mag niet gebeuren, ik wipte het bed uit en pakte een set kleren. Een T-shirt met gaten bij de korte mouwen. En een trainingsbroek, die gelukkig nog wel heel was. Ik liep ermee naar de badkamer, Sam achterlatend. Ik keek naar mezelf in de spiegel en herkende me niet meer terug. Rode ogen, zenuwvlekken op mijn gezicht, en kringen rond mijn ogen. Geweldig.. Ik kleede me om en keek naar mijn haar, onmogelijk. Ik deed het in een hoge staart, omdat niks anders lukte. Ik deed de kraan open en liet het water stromen. Ik gooide wat water in mijn gezicht. Ik liep de badkamer uit, mijn kamer weer in. En tot mijn grote verbazing was Sam alweer verdwenen. Ik keerde me om en liep naar beneden, Marjolijn, Manon, Sam, Nyna en de rest stonden er ook. We waren met zo'n negen man. 'We moeten weg' Zei Scott. Ik liep naar hem toe, 'ja, ik ben het met je eens' Zei ik, Scott knikte. 'Ik niet, we zijn hier veilig' Protesteerde Merel, ik schudde mijn hoofd, 'als we hier veilig zijn.. Waarom werden we dan aangevallen?' Vroeg ik. Ze keek me verslagen aan. 'Omdat een of andere trut de deur niet op slot heeft gedaan' Gromde Merel. 'We zijn ook met teveel..' Mompelde Sam. Ik keek hem aan en knikte in stilte, we waren inderdaad met teveel. 'We gaan in groepen' Zei ik direct. 'We moeten wel' Zei Kase die aan kwam lopen. 'Nee!' Riep Roos heel hard. 'We mogen niet in groepen, nee!' Riep ze weer. 'Roos, we moeten!' Riep Merel. Roos rende naar boven. 'Ik ga zo wel naar haar toe, Rogue, vertel jij eerst je ideeën voor groepen' Zei Merel. 'Oke, dus. We kunnen in groepen, we hebben walkie-talkies dus we kunnen contact houden' Zei ik, en de rest gaf me ewn knikje. 'Dus, ik, Merel, Sam, Marjolijn en Manon gaan in een groep, en Alysa, Scott, Kase en Nyna' Nyna keek me aan, en knikte. Merel ging nu de trap op, opweg naar Roos' kamer. We praatte nog even verder toen Merel met tranen in haar ogen naar beneden kwam. 'Roos.. Heeft' Ze ademde in en weer uit voordat ze verder ging. 'Zichzelf de polsen doorgesneden, ze was al dood toen ik aan kwam' Snikte Merel. Merel herstelde zich, en zei toen iets waar ik echt van schrikte. 'Maar daar moeten we nu niet aan denken, we moeten weg. Dat is het enige waar we aan kunnen denken' Zei Merel en ze haalde haar schouders op. Het was het best als we er niet aan denkten. 'Jullie hebben Merel gehoord. Pak de benodigde  spullen, we vertrekken in een uur!' Riep Nyna. Ik liep naar Sam toe, maar hij liep zonder me een blik waardig te geven, verder. Wat is er met hem? Ik liep achter hem aan de trap op. Ik stormde zijn kamer binnen niet wetend wat te doen. 'Wat is er met jou aan de hand?' Vroeg ik nors. 'Niet dat jou dat wat uit maakt!' Zei hij boos, ik haalde zijn schouders op en plofte op het bed neer. 'Het heeft geen zin, snap je het dan niet? we gaan hoe dan ook dood' Sam liet zijn hoofd in zijn handen zakken. 'Hoe dan ook, moeten we vechten' Zei ik sterk, hij keek me aan met waterige ogen. 'Je moet niet de moed opgeven' Zei ik, hij leek iets op te knappen, maar zag er nog wel moeddeloos uit. Hij knikte, en liep naar me toe. Hij gaf me een knuffel, en voor het eerst in een lange tijd voelde ik me veilig. 'Er is no return' Zei ik, terwijl ik mijn armen om hem heen sloeg.

We liepen samen naar beneden toen we de spullen hadden ingepakt. Waterflesjes, eten, een extra setje kleren. 'We zijn er allemaal' Zei Nyna, 'we gaan andere kanten op' Zei ze toen we buiten waren. 'Het eerste groepje gaat links, wij gaan rechts' Zei Nyna terwijl ze me een van de walkie-talkies gaf. 'Wees veilig, Rogue' Zei Nyna die me een snelle knuffel gaf. 'We zien elkaar terug in Agua Dulce. Dat is ongeveer twintig kilometer hier vandaan. Duurt ongeveer twee weken' Zei ik. Ik draaide me om, en knikte. Het groepje volgde. Na een uur zwoegen werd het al weer een beetje donker. 'We zoeken nu naar een huis wat er verlaten uit ziet' Zei ik tegen de rest. 'Alles ziet er verlaten uit' Zei Manon zeurend. 'Rogue! Kom kijken!' Riep Sam die bij een huis stond. Ik liep dichterbij en hoorde zachtjes iemand snikken, het geluid werd harden na de meters dat ik dichter bij kwam. Ik pakte de deurklink vast en probeerde hem naar beneden te drukken. Hij zat vast en wou niet open, ik duwde met mijn zij tegen de deur en ging open. Hij sloeg tegeb de muur en er dwarrelde stukjes kalk naar beneden. Ik liep naar binnen en ik zag een meisje zitten. Ongeveer van vijftien, zestien jaar. Ik strompelde naar haar toe, 'nee, nee...' Zei ze zacht met een  krakende stem. 'Wees gerust, ik doe je geen pijn' Zei ik. Het meisje stond op en het licht scheen in haar ogen. Ze had chocolade bruine ogen en zwart bruin krullerig haar. Ze had zwarte vegen over haar gezicht. 'Wie.. Wie zijn jullie' Zei ze nu minder bezorgd, haar stem was heel mooi en zacht. 'Ik ben Rogue, en jij?' Zei ik ook zacht on haar niet te laten schrikken. 'Ik heet Salma... Wie zijn de rest?' Vroeg ze. De rest stelde zich ook voor en toen was Salma heel rustig. 'Doen jullie de deur weer dicht? Het word zo donker en dan komen die akelige zombies weer' Zei Salma. 'Mogen we hier blijven voor de nacht?' Vroeg Marjolijn Salma. Salma knikte en haalde haar schouders op. 'Ja, is wel goed' Zei ze met een schok in haar stem. 'Is er iets?' Zei ik, 'het is gewoon al zo lang dat ik weer een mens heb gezien! Mag ik ook met jullie mee, laat me niet weer alleen!' Vroeg ze smekend. 'Asjeblieft!' Smeekte ze. Ik keek Sam aan en hij knikte dus ging ik er ook in mee. 'Ja, maar nu wel gaan slapen we hebben de rust nodig zei ik terwijl ik mijn kussen aan Salma gaf. Ze keek me dankbaar aan. Ik legde mijn ronde tas neer en legde daar mijn hoofd op. De rest begon ook te liggen, hier en daar was nog wat geroezemoes maar ik riep ze tot stilte. Nu alleen nog wachten wat de volgende dag ons te wachten staat