No Return

Five

'Mar!' Riep ik en ik schudde haar door elkaar. 'Je moet nu even stoppen met huilen!' Riep ik. 'Wat!' Snauwde ze terug. Ik snap dat ze geïrriteerd is, maar snauwen? 'De zombies zijn niet "Binnengekomen" nee ze zijn binnengelaten!' Riep ik. 'Wat!' Riep ze ontzet. 'Waar was de rest nog maar?' Vroeg ik Marjolijn. 'Ze zijn buiten, de tuin in' Antwoordde ze terwijl ze opstond. ze veegde haar tranen weg, en liep naar de deur. Ik volgde haar. Marjolijn deed de deur open, en mompelde iets onverstaanbaars. De lucht was vol met sterren. 'Rogue?' Vroeg Nyna. 'Ja, ik ben hier' Zei ik. 'Oke! Wie deed het?' Zei ik direct. Ik draaide er niet omheen maar ging direct naar het onderwerp. 'Wat bedoel je?' Vroeg Manon verward. 'Iemand heeft die zombies binnengelaten. Het moet een van jullie zijn' Zei ik wantrouwig. 'Wat als het niet een van ons was!' Riep Nyna. Ik keek de cirkel rond. Er zaten een paar onbekenden bij, een meisje kon niet ophouden met naar de grond kijken. 'Het is zeker wel een van ons hier' Zei ik. 'Je naam' Ging ik verder, ik keek het meisje aan met een ijzeren blik. Ze staarde terug, haar blik straalde doodsangst uit. 'Alysa' Zei het meisje met een trillende stem. Ik keek naar het volgende meisje, haar blik zei niks. Ze was opgelucht, maar ook minachtend. 'Jou naam?' Zei ik kil. Het meisje keek me aan met een blik alsof ze me dood wenste. 'Gaat je niks aan' Zei het meisje. 'Als je het niet zegt lijkt het me wel een beetje verdacht, vind je niet?' Zei ik uitdagend. Er klonk en geroezemoes in de cirkel. 'Rogue, weet je wel wat je doet?' Vroeg Nyna. 'Nyn, ik heb een studie psychologie gedaan, ik ben gespecialiseerd in gezichten lezen' Zei ik, hard genoeg dat iedereen het hoorde. 'Heb je het gedaan? Heb jij ze losgelaten' Zei ik met een uitdagende blik. Ik liep naar haar toen en zette mijn knuppel naast haar hoofd. 'Jullie zouden dood moeten zijn!' Gierde het meisje.  'Dawn.. Echt?' Zei Alysa. 'Hoe jullie ons behandelde! Ik zou jullie nu moeten doden!' Riep Dawn. 'Sam, en hoe heet je?' Zei ik tegen de jongen die in de hoek zat. 'Scott' Antwoordde hij. 'Pak haar vast' Zei ik met geen emotie in mijn stem. 'Wat ga je doen?' Zei Nyna. 'Ze moet dood' Zei ik simpel. 'Als je er niet tegen kan, ga dan, of kijk weg' Waarschuwde ik Roos. Manon overhandigde een mes. Ik herkende het, het was hetzelfde mes dat ze in mijn been stak. Goeie oude tijden, ik nam het mes aan, het meisje begon nu te schreeuwen. 'Nee! Nee! Asjeblieft, laat me leven' Riep Dawn. Ze begon te schoppen, het had geen enkel effect. Ik pakte het mes strakker vast en bracht het naar haar keel. Dawn begon te snikken. 'Dag' Fluisterde ik. Ik maakte een snee in haar keel, De jongens lieten haar los en ze greep naar haar keel. Het bloed stroomde over haar handen en kleren. Ze viel op de grond en het was voorbij. Het enige wat Alysa deed was toekijken terwijl haar tranen over haar wangen stroomden. Ik liep de tuin uit, de woonkamer in. Ik deed de voordeur op slot, zodat we niet weer een overval kregen. Ik strompelde de trap op. Ik hoorde dat de rest volgde. Ik kwam aan bij mijn kamer, ik was bij mijn bed en mijn hersenen schakelde zich gewoon uit. Het werd zwart, ik kon het niet meer aan. Deze black out was erger dan alle anderen. Na een tijdje deden mijn ogen ook mee en viel ik in een onrustige slaap. 

'Mam!' Riep ik voorzichtig. Ik was weer eens te laat.. 'Rogue Topaz!' Riep mijn moeder boos. Ik heb het verkloot, 'Mam. Ik was de tijd vergeten. Lo siento' Verontschuldigde ik me. Mijn moeder is Spaans en we zijn tweetalig opgevoed. 'Geen sorry of maar! Dit is de zoveelste keer!' Ik voelde de klap, het branderige gevoel kwam weer. Ik greep naar mijn wang en de tranen kwamen in mijn ogen te staan. Mam pakte mijn pols stevig vast, het deed pijn. 'Mam, laat los!' Riep ik. 'Ook nog tegenstribbelen!' Riep ze, en ze sleurde me mee naar de kelder. Ze opende de deur en gooide me erin. Ik viel van de vier treden af die het kleine trapje vormden. Ik kreunde, en kroop de hoek in. Ik sloot mijn ogen en voelde een tik op mijn schouder. Ik draaide mij hoofd traag naar links. Ik zag het lichaam van mijn dode moeder. Ik gilde en schoot omhoog, een branderig gevoel kwam in mijn keel en ik voelde het maagzuur omhoog komen. Ik rende de gang in, naar het toilet. Het kwam er uit, en ik voelde dat iemand mijn haar weg haalde. 'Gaat het?' Vroeg Sam toen ik het glaasje water op had. Ik knikte, mijn stem had me verlaten. 'Zal ik bij je blijven?' Stelde Sam voor. Meestal had ik nee gezegd, maar nu maakte het niet ui. 'Ja' Kraakte ik er heel zacht uit. Sam en ik liepen naar mijn kamer en ik ging in bed liggen. Sam kroop erbij en hij legde zijn armen beschermend om me heen. Een paar minuten later viel ik alweer in slaap...

Ik weet dat ik heb gezegd dat ik geen A/N meer zou doen maar ik verbreek mijn belofte toch. Ik weet dat dit hoofdstuk kort is, maar ik had er geen inspiratie meer voor