YIKILIŞIN GÜNLÜĞÜ

                          Sonunda herkes uyudu.Yarın hemen bir iş bulup kendimi elime affettirmeliyim.Hemen uyuyup erken kalkmam lazım.Ama ne mümkün sağa dön sola dön uyku denen bir şey yok zıpır gibiyim.Sabaha karşı zar zor uyuyabildim.

                           Gözümü açtığımda çoktan öğleden sonra olmuştu.Hemen giyindim ağzıma bir şeyler attım yola koyuldum.

                            Cebimde hiç para yoktu o yüzden mahallede bir iş bulmam lazımdı.Mobilyacılara uğradım insanların aşağılayıcı bakışları gerçekten beni yerin dibine sokuyordu.Bu  insanlar nasıl bu hale geldiler insanları küçük görmek ne hadlerine anlamadım.İş var mı diye soramıyordum bile.Ben en iyisi en yakın dostum Hakanın yanına gidip küçük çay ocağında ona yardım edeyim.Eve gitmekten iyidir.

                         Annem de bu Hasan'ı sevemedi gitti.Neymiş işimi kaybetmeme o sebep olmuş.Ne alakası var anlamadım gece gündüz hep yanımda olan biri bunu neden yapsın ki.İnsanların böyle ön yargılı olmalarını anlamıyorum.Ben hissederim diyor annem.Hislerle yaşanır mı.Anneme kalsa rüyamda gördüm konuşma hissettim gitme hayatımı ona göre duygularına göre yönlendireceğim.Aslında fenada olmazdı 'Hasan'ın küçük çay ocağı az ileride'.Şimdi şöyle bir düşünüyorum da hissettiği her şey rüyaları bile gerçek çıktı ama ona değil kendime bile itiraf edemedim bir türlü.Yaşamak istediğimiz hayatı bir şekilde kılıfına uydurup mantıklı hale getiriyoruz.Sonrada pişman değilim diyoruz.aslında köküne kadar pişman oluyoruz amaaaa.

                        Birden sıtımda inanılmaz bir yanma hissettim sora omzumda sonra göğsümde ellerimi attığım her yer kanlar içinde kaldı neler oluyor demeye kalmadı Hasan gözümün içine bakarak 'bana bunu yapmıcaktın'dedi. Neyi demeye kalmadı.

                        Gözümü açtığımda hastanedeydim.Yine herkes mutlu beni hayata döndürebildikleri için sevinç naraları atıyorlar.Kız kardeşim bana kan bulabilmek için kendini paralamış resmen.Bu aile beni neden bu kadar seviyor bana neden bu kadar kıymet veriyorlar bir türlü anlamadım.

                   Yaşadıklarımı anlamaya çalışıyordum.Annem'oğlum ben sana dedim bu Hasan'a güvenme diye seni Hasan bıçaklamış.Ortalığa da tuhaf tuhaf şeyler söylemiş'dedi.

                    Ya nasıl olur bu ben hiç kimseye güvenemicek miydim bu hayatta.Neden böyle oluyor.İnsanlar birbirine zarar verince çok mu mutlu oluyorlar.Yada ben mi zarar veriyorum insanlara ama nasıl.Hayatımı hep insanlar için feda ettim aslında.Nerede bir kavga görsem karamvole atladım hiç kimseye bir şey olmasın diye.Hepte karakola düşen ben oldum nedense? 

                    Hastaneden çıktığım gün soluğu adliyede aldım. Hasan'ın mahkemesi varmış.Hasan yüzüme bile bakamıyordu.Hakim sordu'davacımısınız'

                    Bu soruya nasıl cevap verilirdi ki belli ki Hasan'a bir kabahat işlemişim ama ne.Hasan bana döndü kardeş beni affet eşim yüzünden bunu yaptım eşim sana aşık olmuş. Neeeee nasıl olur bu ben ona bacım diyordum.'Başından beri senin yakınında durmamın sebebi bu seni biliyorum ama ne yapım karımla baş edemedim.Bende böyle çözüm buldum.Beni affet hakkını helal et senin bir suçun yok.'dedi.Ben davacı olmadım ama devlet böyle bir savunmayı haklı bulmadı ve 10 yıl hapis cezası verdi Hasan'a. Annem yine haklı çıkmıştı.