ေန႔လည္ခင္းႀကီး အဖ်ားတက္သလို ခံစားရတယ္
နဖူးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ သတိရစိတ္ဟာ ဒီဂရီ ၁၀၅
အေနအထိုင္မတတ္တဲ့ ကိုယ္ပါပဲ
ေအာက္စီဂ်င္ေလးရဖို႔ဆိုတာက မင္းရွိေနမွ။
ရွင္သန္ျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာလည္း
စကၠန္႔ပိုင္းေလးပဲ ျခားပါတယ္။
မင္းအျပံဳးေလးျမင္လိုက္ရခ်ိန္နဲ႔
အ့ဲအျပံဳးေတြ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရခ်ိန္။
ေကာ္ဖီေသာက္တယ္လို႔ ကိုယ္ေျပာရင္ လူေတြကေမးတယ္
Americano လား Espresso လားတ့ဲ
မင္းကို ခ်စ္တယ္လို႔ ကိုယ္ေျပာရင္လည္း
ခဏတာလား တသက္လံုးလား
ဒီလိုပဲ မင္းေမးဦးမွာပါပဲ။
ေမးခြန္းႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ ကိုယ့္အေျဖက တစ္ခုထဲ
ေကာ္ဖီဆိုရင္ ကိုယ္ ေသာက္မယ္။
မင္းဆိုရင္ ကိုယ္ ခ်စ္မယ္။
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ မင္းကေမြးဖြားလာတယ္ဆိုရင္
မင္းေဖ်ာ္တ့ဲေကာ္ဖီကို ေသာက္ဖို႔ ကိုယ္က ေမြးဖြားလာတာပါပဲ။
လက္ဖဝါးတစ္ေနရာရာထဲ
သစ္သားေၫွာင့္ကေလးဝင္သြားသလိုပါပဲ။
မေျပာျဖစ္တ့ဲ စကားေတြဟာလည္း ကိုယ့္ရင္ထဲ
ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ခံရခက္လြန္းတယ္။
Espresso တစ္ခြက္ဟာ
အျပင္ပန္းမွာ ႐ိုးရွင္းေပမယ့္
တကယ္တမ္းက ရႈပ္ေထြးလြန္းတယ္။
အေလးခ်ိန္ ပမာဏတစ္ခုနဲ႔ ေကာ္ဖီမႈန္႔ကို
သတ္မွတ္ထားတ့ဲ အခ်ိန္အတိုင္းအတာအတြင္းမွာ
ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႏွပ္ထားရမယ္။
လိုအပ္တ့ဲအပူခ်ိန္ရွိတ့ဲ ေရနဲ႔ ေပါင္းစပ္မွ
ၿပီးျပည့္စံုတ့ဲ Espresso တစ္ခြက္ကို ရတယ္။
ခက္တာ ကိုယ္က ဘဝထဲကို သီအိုရီေတြထည့္မေပါင္းတတ္တာပဲ။
မ်က္စိေရွ႕မွာ ေကာ္ဖီအခိုးအေငြ႕ေတြ ျမင္ေနရတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး ေလထဲမွာေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ယံုၾကည္တယ္
ဒီကမ႓ာေလာကရဲ႕ တေနရာရာမွာ သူတို႔ရွိေနတယ္
ဥပမာ အိပ္ယာေခါင္းရင္းက dream catcher
အိပ္မက္အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတ့ဲ ေကာ္ဖီေငြ႕ေတြအေၾကာင္း
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေသခ်ာရွင္းျပပါဦးမယ္။
ခါးသက္ေသာ Espresso ေတြထဲမွာလည္း
ခ်ိၿမိန္ျခင္းကို ရွာေဖြလို႔ရပါေသးတယ္
မင္းသာ စြန္႔စားရဲမယ္ဆိုရင္ေပါ့ကြယ္။
