Jongin တစ္ေယာက္ သူ႔စကားအဆံုး မွာအထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ပလြတ္ခနဲ ပြင့္လာေသာ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကို
သေဘာတက်ျဖင့္ပင္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
သူခိုးလူမိသြားေသာ မခံခ်ိမခံသာ မ်က္ႏွာေလးက အသည္းယားစရာ။
သိသြားမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးေလးျဖင့္ ခုနက မ်က္လံုးေတာင္မဖြင့္ႏိုင္ေသာ လူနာ ေပါက္စေလးဟာ ကုတင္ေပၚကေန ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားႀကီး သိေနတာလား..."
"ေဟး...ေၾကာင္ျဖဴငယ္
ကိုယ္က မင္းအစ္ကိုနဲ႔ရြယ္တူေနာ္
ၿပီးေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ မင္းတို႔ေက်ာင္းက လုပ္အားေပးဆရာဝန္တစ္ေယာက္၊
မင္းရဲ႕အေခၚအေဝၚေလးကို နည္းနည္းေလာက္ ျပင္သင့္တယ္လို႔ မထင္ဘူးလား "
ဆူသလိုလိုျဖင့္ေျပာလိုက္ေသာ ေလသံခပ္မာမာေၾကာင့္ ထိုကေလးဟာ
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ လႊားျခံဳထားတဲ့ ေစာင္စကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာခ်င္ပံုရေသာ ႏႈတ္ခမ္းငယ္က ေ႐ွ ့ကို စူပြပြျဖင့္ထြက္လာ၏။
တစ္အိမ္လံုးရဲ႕ အလိုလိုက္ခံကေလးငယ္ဟာ
ေလသံခပ္မာမာေတြကို သိပ္ၿပီး က်င့္သားရေသးပံုမေပၚ။
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔တာ အခုမွ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ကို
ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ!"
"ေဟာ...ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ကို ခင္ဗ်ားလို႔ထပ္ေခၚျပန္ၿပီ။ ခုနက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေခၚသြားသလဲ ၾကားတယ္မဟုတ္လား။ အဲ့လိုေခၚေပါ့..။"
"Sam လို႔ေခၚရမွာ??
ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ဆရာမွ မဟုတ္တာ
မေခၚႏိုင္ပါဘူး!!!"
အင္း...ေခါင္းကေတာ့ အုန္းသီးက အေဖေခၚရေလာက္ေအာင္ပင္မာသည္။
တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ဆြဲၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္လည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္အိမ္လံုးက သည္းသည္းလႈပ္ျဖစ္ေနတာေနမည္။
ဘုကလန္႔ေတြေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာ၊
သူခြၽဲႏြဲ႔တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ျဖင့္
အခြၽဲႏဲြဲ႔ခံထိုလူသားဟာ
သူလိုခ်င္သမ်ွကို မဆိုင္းမတြပင္ ျဖည့္ဆည္းေပးမွာ အေသအခ်ာ။
YOU ARE READING
O.U.R.S
Fanfictionအလိုလုိုက္တဲ့လူ ႐ွိလို႔ဆိုးတယ္... ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး ခ်စ္ေပးမယ့္လူေတြ ႐ွိေနလို႔ဆိုးတယ္ ဘာျဖစ္လဲ ေျပာ.... Cover by ..AkariXing
