Ben ilk defa şiir yazdım kadın, ilk defa şiir yazdım.
Hani çok adım attım belki ama, hep yarı yolda bıraktım.
Gücüm yetmedi belki, bir adım daha atamadım.
Zor geldi bana kıskandım kelimelerden, yazdım, çizdim, karaladım.
Sonunu getiremedim, hep aynı şeyleri tekrar ettim.
Kelimeler yetersiz dedim, gerçeği söylemeye cesaret edemedim.
Sana, karşına geçip ben senin için bir adım daha atamadım diyemedim.
Kelimeler den kıskandım, seni yazdım sonuna nokta koymak istemedim diyemedim.
Hep suçu kelimelere yükledim, tek suçlu benim.
Çok ağladım, bunu yazarkende ağlıyorum, ben satırlarımda gözyaşından bir gölet yapıyorum.
Sana yolluyorum bunları, gözyaşına batırılan satırları sana yolluyorum.
Ve ben mutlu oluyorum, ağlamak iyi geliyor bana.
Tüylerim diken diken oluyor, nefes almak zor geliyor.
Hani kan ponpalayan kalp var ya, işte o, o an kan ponpalamıyor.
Göğüs kafesim kırılacak gibi oluyor, ciğerlerimde acı bir tat.
Seviyorum diyorum, seni aklıma getiriyorum.
Bütün olumsuz düşünceleri tek seninle silebiliyorum hayatımdan.
Tek sen iyi geliyorsun bana, gerisi hikaye duymak istemiyorum artık.
Ağlıyorum kadınım, bağıra bağıra ağlıyorum.
Gòzbebeklerim yerinden çıkarcasına, kalbim o an duracakcasına.
Ve bir gün, tüm mutluluklar seni bulacakcasına ağlıyorum.
Ben dayanamıyorum, ben kendimi sensiz olma düşüncesinde bırakıyorum.
Buzlu su etkisi gibi geliyor bana, canım yanmıyor belki ama yanılıyorum.
Geride kalan maziyi, düşlüyorum, senin gülüşünü görüyorum.
Gün doğuyor biliyomusun, her geçen gün yeni bir gün.
Yarın ölücem belki ama, seninle zaman hep gülüyor.
Kimse farkında olmuyor belki ama, gözler herşeyi biliyor.
Ve o gün herkes gülüyor olacak, mutluluk göklerden lapa lapa yağacak.
